HISTORIA | Czwartek, 22 sierpnia 2019 (12:04)
W 1917 roku Brytyjczycy doprowadzili do eksplozji 455 ton amonalu, w której zginęło 10000 niemieckich żołnierzy. Dzięki temu udało się przesunąć linię frontu aż o 10 kilometrów. Do dziś w jednym z tuneli minerskich ukrytych jest kilkanaście tysięcy kilogramów materiałów wybuchowych.
1 / 7
Na początku Wielkiej Wojny oddziały inżynieryjne armii brytyjskiej, jak całe wojska lądowe, były zacofane i zaniedbane. Braki w wyszkoleniu wojsk inżynieryjnych wyszły na jaw, kiedy wojna na zachodzie utknęła w okopach i niezbędne okazały się prace minerskie na wysokim poziomie. Początkowo zupełnie sobie nie radzono z podkopami oblężniczymi. Dopiero, kiedy na początku lata 1915 roku z Kanady, Australii i Nowej Zelandii przybyły oddziały złożone z górników, doświadczonych w pracach podziemnych, sytuacja się poprawiła. Te pierwsze kompanie sprawdziły się w działaniach przeciwko niemieckim liniom umocnień do tego stopnia, że, jak można przeczytać w książce „Podziemna wielka wojna”: „W krótkim czasie armia wyraziła zapotrzebowanie na 10 000 kopaczy. Wymagania im stawiane były bardzo konkretne. Poszukiwano osób niewysokich, starszych tj. koło 30–40 lat, posiadających doświadczenie w pracy górniczej lub przy podobnych projektach geoinżynieryjnych, opanowanych oraz potrafiących pracować w ekstremalnych warunkach panujących na przodku. Kandydatów na „kretów” zachęcano atrakcyjnymi warunkami płacowymi – 6 szylingów za dzień pracy. Dla porównania niewykwalifikowany kopacz otrzymywał wynagrodzenie w wysokości dwóch szylingów i dwóch pensów a żołnierz piechoty szylinga i 3 pensy”.
Źródło: East News