Na co chorowała Alicja z Krainy Czarów?
Kobieta przekonana o tym, że nie żyje, porywacz troszczący się o porwanego, Francuz utrzymujący, że gorączkuje z powodu dzieła sztuki i mężczyna cierpiący na Zespół Alicji z Krainy Czarów - to nie bohaterzy komedii, ale prawdziwi pacjenci, którzy cierpią na najrzadsze choroby świata.
Syndrom Stendhala, objawiający się przyspieszonym biciem serca, zaburzeniami równowagi i halucynacjami, został po raz pierwszy zdiagnozowany w 1982 roku, mimo, że pojawiał się w literaturze dużo wcześniej. Bezpośrednim powodem wspomnianych objawów ma być kontakt z... dziełami sztuki (białymi krukami, dziełami zazwyczaj ukrywanymi lub niezwykle cennymi), które zostały zgromadzone na małej powierzchni (muzeum, galeria, a nawet prywatne mieszkanie). Nazwa zaburzenia pochodzi od pseudonimu francuskiego pisarza Marie-Henri Beyle'a (Stendhal), który w pamiętniku z 1817 roku zanotował, że po wizycie we włoskiej galerii Uffizi kilka dni gorączkował i czuł "kołatanie serca".
Nazwa zespołu, podobnie jak w przypadku kilku syndromów opisanych powyżej, pochodzi od nazwiska - niemieckiego barona Karla von Münchhausena. Osoby chore (zespół zazwyczaj łączy się z zaburzeniami osobowości lub innymi chorobami psychicznymi) dążą do okaleczenia ciała podczas zabiegów chirurgicznych. Wśród pacjentów wyróżnia się osoby pozorujące objawy krwotoczne (pozorujące krwotok wewnętrzny najczęściej przez picie krwi zwierzęcej i jej zwracanie), brzuszne (operacje z powodu niedrożności jelit spowodowanej połknięciem ostrego przedmiotu) i neurologiczne (pozorowanie padaczki, utraty świadomości). Apotemnofilia jest klasyfikowana jako postać masochizmu. Osoba cierpiąca na apotemnofilię dąży za wszelką cenę do obcięcia kończyny, którą uważa za "zbędną". Zbędność owej kończyny może polegać na "poczuciu obcości" lub przekonaniu, że jej amputacja wyzwoli tłumione dotąd siły (w tym seksualne) i talenty. Wśród osób chorych notowano przypadki samodzielnej amputacji lub ciężkiego uszkodzenia kończyny, które prowadziło do jej odcięcia w szpitalu.
Bajkowobrzmiący zespół został opisany w 1952 roku, niespełna 100 lat po opublikowaniu "Alicji w krainie czarów" Lewisa Carrolla. Zaburzenie to polega na tym, że cierpiące osoby postrzegają własne ciało (lub jego części) za zbyt duże. Wśród odnotowanych przypadków znalazł się chory, który twierdził, że jego ucho ma tendencje do powiększania się ( zwykle o 15 cm) oraz mężczyzna, który zwykł "rosnąć" podczas spacerów po zatłoczonej ulicy. Powody pojawiania się iluzji nie zostały do końca zbadane, uważa się jednak, że mają duży związek z migrenami.