Jan Olszewski
Urodził się w 20 sierpnia 1930 r. w Warszawie. W okresie okupacji działał w Szarych Szeregach, brał udział w Powstaniu Warszawskim . W latach 1946-47 uczestniczył w akcji wyborczej na rzecz PSL Stanisława Mikołajczyka. Ukończył Wydział Prawa na Uniwersytecie Warszawskim (1953).
Był członkiem zespołu redakcyjnego tygodnika "Po prostu" (do 1957), Klubu Krzywego Koła w Warszawie (1956-62). Po odbyciu aplikacji adwokackiej (1962) był obrońcą w procesach politycznych (m.in. Jacka Kuronia i Karola Modzelewskiego). W 1968 r., w związku z obroną studentów aresztowanych podczas manifestacji marcowych, otrzymał zakaz wykonywania zawodu adwokata (w 1970 r. powrócił do pracy).
Był jednym z sygnatariuszy "Listu 59" protestującym przeciwko poprawkom do Konstytucji PRL (wprowadzających "przyjaźń z ZSRR" jako zasadę konstytucyjną), współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników i KSS KOR (1976-80) oraz Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, współredaktorem statutu NSZZ "Solidarność" (1980), doradcą Komisji Krajowej "S", a po wprowadzeniu stanu wojennego - podziemnych struktur "S".
Od 1988 r. członek Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie i negocjator ustawy o stowarzyszeniach ze strony Kościoła. Uczestniczył w obradach "Okrągłego Stołu" w podzespole ds. reformy prawa i sądów.
W 1990 r. jeden z sygnatariuszy deklaracji Porozumienia Centrum (wykluczony z PC w czerwcu r. 1992). Od grudnia 1991 do czerwca 1992 r. premier prawicowego rządu. Od grudnia 1992 r. lider Ruchu dla Rzeczpospolitej, a następnie jego honorowy przewodniczący. Od grudnia 1995 r. przewodniczący Ruchu Odbudowy Polski.
Poseł na Sejm (grudzień 1991 - maj 1993 i od października 1997). Kandydował w wyborach prezydenckich w listopadzie 1995 r., uzyskał 6,86 proc. głosów.
W wyborach prezydenckich kandyduje po raz drugi. Popierany jest przez partię Ruch Odbudowy Polski oraz Porozumienie Centrum.
