Bolesny cios dla Ukrainy. Rosjanie zniszczyli system obrony IRIS-T

Do ataku na system obrony powietrznej IRIS-T miało dojść w okolicach wsi Ostrowerkhiwka (w obwodzie charkowskim), która leży 56 kilometrów od granicy z Rosją. Rosjanie twierdzą, że skutecznie porazili wyrzutnię oraz pojazd dowodzenia systemu IRIS-T. Na razie Siły Zbrojne Ukrainy nie potwierdziły straty.

Analitycy twierdzą, że na nagraniu na pewno widoczne jest zniszczenie pojazdu dowodzenia i straty w członkach obsługi systemu. Rosjanie twierdzą, że atak przeprowadzono za pomocą pocisku Ch-35 Uran, który może być przenoszony przez samoloty Su-30M, MiG-29K, Su-35S czy Su-34.

Pocisk posiada głowicę kumulacyjną o masie 145 kilogramów. Zasięg wynosi ok. 20 kilometrów, ale ze względu na możliwość odpalenia go z samolotów bojowych, Rosjanie bez problemu mogli wykonać zadanie z dala od celu i ukraińskiej obrony powietrznej.

To już drugi atak na system IRIS-T w ostatnim miesiącu. Niestety, jest to bolesny cios dla Sił Zbrojnych Ukrainy, ponieważ te systemy chroniły niebo nad ukraińskimi miastami przed atakami rakietowymi.

Analitycy spodziewają się, że Rosjanie w najbliższych dniach dokonają kolejnych ataków na infrastrukturę krytyczną Charkowa, by całkowicie sparaliżować miasto. Jednocześnie armia Kremla zdobywa kolejne wsie na zachód od Bachmutu w kierunku na południe od Charkowa. Planowana wiosenno-letnia rosyjska ofensywa ma zaowocować zdobyciem Kramatorska, Słowiańska, a nawet Charkowa.

Z dostępnych informacji wynika, że Niemcy przekazały na Ukrainę 12 baterii przeciwlotniczych IRIS-T SLM oraz 22 dodatkowe wyrzutnie IRIS-T SLS. W ostatnich miesiącach, Ukraińcy mieli stracić co najmniej trzy wyrzutnie. Co ciekawe, według ukraińskich żołnierzy, system ma prawie 100% skuteczność w neutralizacji rosyjskich rakiet. Zniszczenie tej broni obronnej miało jednak miejsce w czasie jej przygotowania do działania.

Start pocisku z systemu IRIS-T następuje z wyrzutni pionowej, a chwilę później może osiągnąć prędkość maksymalną na poziomie 3600 km/h. Wyrzutnia może być łatwo zintegrowana z dostępnymi systemami kontroli ognia opartymi na radarach czy pasywnych głowicach obserwacyjnych. Wersja lądowa względem oryginału ma większy silnik, łącze komunikacyjne oraz dodatek nawigacji GPS oraz inercyjnej.

To sprawia, że początkowo pocisk jest naprowadzany przez wyrzutnię, ale jeśli zbliży się do celu z ogromną prędkością, pałeczkę przejmuje głowica naprowadzająca. Eksplozja wysoce wybuchowego materiału łączy się ze zjawiskiem fragmentacji (wyrzucenia dookoła szrapneli), a jest ono wywoływane przy bezpośrednim uderzeniu w cel lub po wykryciu obecności wrogiego pocisku.