Naukowcy odkrywają tajemnice "skorpionów morskich"

400 mln lat temu wielkoraki tworzyły bardzo różnorodną grupę stworzeń. Podczas gdy większość z nich ledwo przekraczała 20 cm długości, niektóre rosły na długość nawet 2,5 m (Jaekelopterus rhenaniae, Pterygotus). Wielkoraki miały ciało o segmentowej budowie, parę przednich pazurów i ogon zakończony kolcem. Ze względu na specyficzną fizjologię, wielkoraki często określa się mianem "skorpionów morskich". Były one jednymi z najbardziej żarłocznych drapieżników morskich w czasach wczesnej ewolucji kręgowców. Najprawdopodobniej były obecne na Ziemi jeszcze przed rybami.

Funkcja długich ogonów wielkoraków od dawna zastanawiała paleontologów. Niektórzy sugerowali, że kolce mogły zawierać jad pozwalający paraliżować ofiary, jednak na potwierdzenie tej teorii nie przedstawiono do tej pory żadnych dowodów. Wielu naukowców uważa, że w przeciwieństwie do innych morskich zwierząt, choćby takich jak homary, wielkoraki nie były w stanie zginać swoich ogonów.Naukowcy z Uniwersytetu w Albercie zaproponowali inną funkcję, którą mogły pełnić ogony wielkoraków. Zamiast wykonywać nimi ruchów w górę i w dół (jak współczesne homary), wielkoraki poruszały nimi na boki. Wbijając się w ciała ofiar, zwierzęta najprawdopodobniej w ten sposób przytrzymywały je przed rozszarpaniem na strzępy za pomocą pazurów. Zwłaszcza, że wiele gatunków wielkoraków miało ząbkowane kolce.- Skorpiony morskie mogły poruszać swoimi ogonami na boki, osiągając mały opór hydrauliczny, nie oddalając się od ofiary. Wielkoraki mogły przytrzymywać swoje zdobycze kolcami, a następnie zabijać je ukośnym ruchem pazurów - powiedział Scott Persons, główny autor badań.Wiele wskazuje na to, że wielkoraki były naprawdę niebezpieczne. Gdyby żyły dziś, prawdopodobnie zagrażałyby także i ludziom.