Początek ery petaflopsowych komputerów
IBM poinformował o powstaniu pierwszego w historii petaflopsowego komputera. Blue Gene/P to następca maszyny Blue Gene/L, obecnie numeru 1. na liście 500 najpotężniejszych superkomputerów na świecie.
Blue Gene/P jest pierwszym superkomputerem, który osiągnął wydajność 1 petaflopsa, czyli jest w stanie wykonać biliard operacji zmiennoprzecinkowych w ciągu sekundy. Jest on około 3-krotnie szybszy od Blue Gene/L i 100000 razy bardziej wydajny od przeciętnego peceta. Co więcej, po odpowiednim skonfigurowaniu wydajność Blue Gene/P może wzrosnąć do 3 PFLOPS.
Kilka instytucji złożyło już zamówienia na system Blue Gene/P. Pierwszy tego typu komputer stanie w Argonne National Laboratory należącym do Departamentu Energii USA.
Blue Gene/P korzysta z 294912 rdzeni procesora IBM PowerPC 450, z których każdy jest taktowany zegarem o częstotliwości 850 MHz. Cztery rdzenie tworzą jeden procesor.
Procesory montowane są na płytach, a każda płyta zawiera 32 układy. Płyty zamocowane są w szafach typu rack. W jednej mieszczą się 32 płyty. Nowego Blue Gene'a tworzą 72 takie szafy. Superkomputer można rozbudować do 216 szaf, czyli 884736 rdzeni i wówczas osiąga on wydajność 3 petaflopsów.
Pomiędzy komputerami Blue Gene/L i Blue Gene/P istnieje kilka zasadniczych różnic. W systemie P zastosowano czterordzeniowe procesory (w L były dwurdzeniowe), które są taktowane szybszym zegarem (850 MHz zamiast 700 MHz). Blue Gene/P korzysta też z większej pamięci operacyjnej oraz wykorzystuje tryb SMP (symmetric multiprocessing - przetwarzanie symetryczne), dzięki czemu można go programować podobnie jak programuje się komercyjnie dostępne klastry komputerowe.
System operacyjny komputera Blue Gene/P bazuje na Linuksie, a aplikacje można tworzyć w standardowych językach programowania, takich jak Fortran, C czy C++. Nowy superkomputer jest kompatybilny z oprogramowaniem dla Blue Gene'a/L.
Mariusz Błoński
