Jak chronić ludzi przed wampirami? Czyli co robiono w przeszłości, żeby zmarli nie wstali z grobu

W ostatnim czasie archeolodzy odkryli pod Bydgoszczą grób kobiety-wampira z XVII wieku. Zauważano, że jej szyję dociska metalowy sierp. Taka praktyka miała powstrzymać wampira przed wyjściem z grobu. Celem tej metody było odcięcie głowy nieumarłego.

Jednym z popularniejszych sposób, który miał przeciwdziałać niechcianym gościom zza grobu, było wkładanie kamienia lub cegły do ust zmarłego. Przykładem jest ciało kobiety z XVI wieku odkryte niedaleko Wenecji we Włoszech. Kobieta została odnaleziona w masowym grobie, a w ustach miała kawałek cegły. Archeolodzy niewiele wiedzą o jej życiu, czy tożsamości, jednakże ustalili, że zmarła podczas epidemii dżumy.

Naukowcy stwierdzili, że była ona prawdopodobnie uważana za Nachzehrera, czyli rodzaj wampira z europejskiego folkloru. Jak mówi główny wykładowca antropologii sądowej na Uniwersytecie Johna Moore’a w Liverpoolu, Matteo Borrini: - To nie jest klasyczny pomysł, że wampir wychodzi i wysysa krew ludzi. To bardziej, ktoś, kto zabija ludzi z grobu, zanim będzie mógł powstać jako pełny wampir. -

- Okryłem, że istniała tradycja, która mówi, że mogą powstać nieumarli, którzy są odpowiedzialni za rozprzestrzenianie się zarazy. Ciała te nie były całkowicie martwe i zostały schwytane przez jakiś demoniczny wpływ - powiedział Borrini. Dodał też: - Żuli całun (którym byli owinięci - red.) w swoich grobach i roznosili zarazę, coś w rodzaju czarnej magii -. Włożenie kamienia lub cegły do ust miało powstrzymać Nachzehrera przed przeżuciem całunu, a tym samym miało uchronić żywych przed chorobą.

Badania wykazały, że kobieta nie została uznana za wampira za życia. Masowy grób został rozkopany już po jej pochowaniu. Najprawdopodobniej w tamtym momencie ciało kobiety, które było wciąż owinięte w całun, nie zostało całkowicie rozłożone. Grabarze mogli porównać je z pozostałymi bardziej rozłożonymi szczątkami. Dodatkowo całun wokół ust mógł być przetarty, przez co uznano, że ciało może być opętane i umieszczono w jego ustach cegłę.

Kolejnym przykładem może być ciało dziecka, które odnaleziono na cmentarzu dziecięcym na miejscu starożytnej rzymskiej willi we Włoszech. W usta miało ono również włożony kamień. Dziecko, w chwili śmierci, miało około 10 lat i zostało pochowane w V w. n.e. podczas epidemii malarii. Kamień miał za zadanie powstrzymania duszy dziecka przed opuszczeniem ciała lub też przed wyjściem z grobu całego ciała. Mógł to być także sposób na uchronienie dziecka przed czarownicami.

Kolejnymi metodami było także ułożenie ciała twarzą do ziemi, skrępowanie rąk lub nawet wsypanie do trumny cierni. Mniej popularnym sposobem było rzucanie na wieko trumny kwiatów, zwłaszcza dzikich róż, które miały opleść duszę zmarłego i uniemożliwić wstanie z grobu. Dość częstym zabiegiem było także umieszczanie w trumnie różnego rodzaju symboli ochronnych i amuletów, które miałyby powstrzymywać przemianę zmarłego w wampira.