Nowy sposób dostarczania insuliny - bez igieł i pomp
Osoby ze zdiagnozowaną cukrzycą, muszą stale się pilnować. Zdrowa dieta i zwiększona aktywność fizyczna mogą być pomocne w kontroli poziomu cukru we krwi, ale i tak często konieczne jest regularne przyjmowanie zastrzyków insuliny. Naukowcy opracowali nowy, mniej inwazyjny sposób dostarczania tego hormonu.
Zespół uczonych z ACS Applied Bio Materials opracował prototyp plastra z insuliną, który przykleja się do wewnętrznej strony policzka. Insulina jest transportowana bezpośrednio przez nabłonek wyściełający jamę ustną. Ten prosty wynalazek może ułatwić życie ok. 6 mln Amerykanów, którzy muszą przyjmować insulinę - w Polsce na cukrzycę cierpi blisko 3 mln osób.
Istniejące metody dostarczania insuliny do organizmu są inwazyjne. Mówimy albo o zastrzykach, albo o specjalnych pompach, które wymagają sterylnych warunków i właściwego zarządzania odpadami medycznymi. Naukowcy testowali transdermalne metody dostarczania insuliny, ale skóra jest jednak zbyt dobrą barierą, by przepuszczać cząsteczki tak duże, jak hormony. Inaczej jest z nabłonkiem wyściełającym wnętrze jamy ustnej, który ma ok. 1/4 grubości skóry. Jest to potencjalnie idealne miejsce do transportu leków do krwiobiegu.
Zespół kierowany przez Sabine Szunerits postanowił sprawdzić, czy plaster z włókien polimerowych, uwalniający lek pod wpływem ciepła, może przylgnąć do nabłonka jamy ustnej i dostarczyć insulinę.Małe fragmenty plastrów wykonane z elektroprzędzionych włókien kwasu poliakrylowego, beta-cyklodekstryny i zredukowanego tlenku grafenu były moczone w roztworze z insuliną. Następnie wprowadzono je na wewnętrzne ściany policzków i rogówek świń. Podgrzanie materiału laserem przez 10 min aktywowało materiał i uwalniało insulinę przez oba rodzaje nabłonków kilka razy szybciej niż przez skórę. Nie wykazano żadnych podrażnień spowodowanych działaniem lasera. Poziom cukru we krwi spadł natychmiastowo, gdy do osocza dostała się insulina. To stanowi potwierdzenie, że platforma jest skuteczna. Naukowcy postanowili sprawdzić to na sześciu ochotnikach. Kolejnym etapem będzie przeprowadzenie badań przedklinicznych na modelach zwierzęcych.
