Najlepsi detektywi w historii

Odpowiedzi na to pytanie należy szukać w najlepszych kryminałach. Hercules Poirot, Sherlock Holmes, Rodion Wanzarow czy - zapewne najlepiej znany telewidzom - Adrian Monk na pozór bardzo się różnią. Zarówno pod względem charakterologicznym, jak i metod wykorzystywanych przez nich w dochodzeniu do prawdy oraz demaskowaniu przestępców. Łączy ich jednak to, że nigdy nie dali się przechytrzyć złoczyńcom i zawsze byli o krok przed nimi.

Przygody małego Belga z imponującym wąsem znają miliony fanów na całym świecie. Bohater kryminałów Agathy Christie przysporzył sobie fanów zdumiewającymi umiejętnościami analitycznymi oraz galanterią i perfekcjonizmem (czy też raczej obsesją symetrii).

Esteta w każdym calu, w zabawny sposób wskazywał na narodowe wady Anglików - jak ich wieczną skłonność do wietrzenia pomieszczeń, czy kontrowersyjne upodobania kulinarne.

Przy rozwiązywaniu zagadek kryminalnych korzystał ze swoich "małych szarych komórek" i wielokrotnie wspominał, że najważniejszy jest "porządek i metoda".

Najsłynniejszy detektyw świata, wbrew pozorom nie był takim aniołem, jakim przedstawiają go liczne seriale i filmy. Wszyscy wiemy, że w rozwiązywaniu zagadek korzystał z metody indukcji (którą sam nazywał dedukcją), nosił kraciasty płaszcz i palił nieodłączną fajkę. W swojej pracy opierał się na szerokiej wiedzy z zakresu matematyki, psychologii, geologii i balistyki.

Niewiele osób wie natomiast, że oprócz tego był uzależniony od tytoniu i kokainy, okazjonalnie zażywał morfinę i opium, a w wolnych chwilach ćwiczył boks. Jego rozbuchane ego graniczyło z arogancją. Mało znane jest także istnienie starszego brata Holmesa, znacznie zdolniejszego od niego.

Natomiast kobiety, nie odgrywały w życiu detektywa z Baker Street ważnej roli. Jedyną kobietą, z którą był łączony była Irene Adler, o której mówił nie inaczej niż "ta kobieta".

Bohater serii powieściowej Antona Cziża, z których pierwsza - "Boska trucizna" miała niedawno premierę w Polsce (Wydawnictwo Otwarte 2010), odbiega znacznie od wizerunku pozostałych detektywów.

W przeciwieństwie do reprezentantów "Złotego wieku" (jak Holmes, czy Poirot) ma żonę i córki bliźniaczki. Nie jest idealny - sepleni i daje sobą manipulować żonie i córkom. Wady te dodają mu jednak uroku (i przychylności płci pięknej).

Oprócz tego jest pasjonatem filozofii i diabelnie skutecznym śledczym, który do prawdy dochodzi za pomocą sokratejskiej metody pytań. Postać Wanzarowa była stworzona na podstawie prawdziwej postaci śledczego w carskiej policji śledczej.

Popkulturowy bohater, człowiek, którego przytłacza własny geniusz. Nie tylko ma nerwicę natręctw, ale także obsesję na punkcie symetrii i porządku. Życie (i współpraca) z nim nie jest łatwe.

Monk, który przeżył rodzinną tragedię, chce rozwiązać odpowiednio dużo spraw tak, aby być gotowym na rozwiązanie najważniejszej tajemnicy - zabójstwa jego żony. Zabawne zmagania detektywa oglądają miliony osób na całym świecie.

I chyba nikomu nie przeszkadza, że wciągające perypetie życiowe i zawodowe wyżej wymienionych panów, to w zdecydowanej większości historii... literacka fikcja.