Sztuczne serce

 

Pierwsze eksperymenty związane z mechanicznymi urządzeniami wspomagającymi pracę serca rozpoczęły się w latach 50. XX wieku. 

Pionierska praca doktora Willema J. Kolffa, który wcześniej wynalazł sztuczną nerkę, była kamieniem milowym w tej dziedzinie. Jego prace przyczyniły się do rozwoju pierwszych prototypów sztucznych serc.

 

W 1969 roku doktor Denton Cooley wszczepił pierwsze sztuczne serce do ciała człowieka. Urządzenie to było jednak przeznaczone tylko do tymczasowego użytku, do czasu znalezienia odpowiedniego dawcy narządu.

Początkowo sztuczne serca służyły jako „most do transplantacji”, czyli jako tymczasowe rozwiązanie do czasu przeszczepu.

 

W 1982 roku chirurg Robert Jarvik opracował Jarvik-7, pierwsze sztuczne serce, które zostało wszczepione pacjentowi na stałe. Pacjent, Barney Clark przeżył z tym urządzeniem 112 dni. To wydarzenie stanowiło przełom w historii medycyny i otworzyło drzwi do dalszych badań i rozwoju w dziedzinie sztucznych serc.

 

Sztuczne serce nadal jest traktowane głównie jako rozwiązanie tymczasowe, ale rozwój technologii i materiałów może w przyszłości umożliwić jego szersze zastosowanie jako długoterminowej alternatywy dla przeszczepu serca. Badania nad biokompatybilnością materiałów, lepszą kontrolą infekcji i dalszym miniaturyzowaniem urządzeń są kluczowe dla przyszłości tej technologii.