Świątynia Wenus skrywała zaskakujący sekret. Prawda zaskoczyła archeologów

Świątynię Wenus zbudowano w II w. n.e. i była częścią wielkiego basen termalnego, należącego do cesarskiego kompleksu Baja, który aż do upadku Cesarstwa był luksusowym kurortem dla wielu rzymskich arystokratów. To w Bai swoją willę miało wielu cesarzy m.in. Juliusz Cezar czy Neron.

Przez wieki większość kompleksu z willami, termami i świątyniami zapadała się do około pod powierzchnią ziemi. Jednak główna część Świątyni Wenus dalej góruje nad krajobrazem. Fakt ten przykuł uwagę włoskich archeologów, którzy przeprowadzili szerokie badania, aby poznać odpowiedź, co stoi za wytrzymałością tej budowli.

Archeolodzy zbadali dziewięć małych próbek z kluczowych części monumentu, w tym różne zaprawy, fragmenty cegieł czy osad wykwitów solnych. Zespół był w stanie zrekonstruować skład i zachowanie materiałów wybranych przez rzymskich inżynierów prawie 1900 lat temu. Naukowcy dowiedzieli się, że zaprawy Świątyni Wenus powstały na bazie wapienia, ale ich trwałość wynika z kruszyw wulkanicznych, pochodzących z neapolitańskiego żółtego tufu.

Archeologów zaskoczyło jednak użycie żużlu wulkanicznego do budowy górnej części świątyni. Charakterystyki mineralogiczne, w tym obecność leucytu, wskazują, że pochodził on nie z lokalnego pola wulkanicznego, lecz z pobliskiego Wezuwiusza. Dowodzi to, że rzymscy inżynierowie bardzo dobrze znali właściwości tych samych minerałów z różnych miejsc swojego imperium i selektywnie dobierali oraz importowali je do budowli.

Archeolodzy nie mają wątpliwości, że to odkrycie dowodzi niezwykłego zaawansowania rzymskiego budownictwa, nawet zwiększając naszą świadomość na temat jego rozwoju. Wskazuje na bardzo bogatą wiedzę ówczesnych inżynierów, dotyczącą minerałów czy także wzajemnego oddziaływania na siebie różnych elementów w geometrycznych budowlach. Badanie to może pomóc w zrozumieniu trwałości wielu innych rzymskich budowli, które przetrwały do naszych czasów.