Krótka historia niewidzialności

Wynalazek prof. Tachi składa się ze specjalnego płaszcza, na którym zestaw mikrokamer wyświetla obraz tego, co dzieje się za ubranym w taki strój człowiekiem. Zwykle, gdy ktoś przed nami stoi, nie widzimy, co za tą osobą się dzieje. Nowatorski sprzęt japońskiego naukowca to umożliwia, czyniąc niewidzialnym człowieka ubranego w "płaszcz-niewidkę". Problemem jednak w efektywności tej technologii była szybkość przetwarzania danych tak, aby człowiek mógł się przemieszczać, pozostając niewidzialnym dla przechodniów.

Z kolei w marcu 2005 r. dr Andrea Alu i dr Nader Engheta przedstawili teorię niewidzialności opartą na wykorzystaniu plazmonów. Fale plazmonów - plazmowych gęstości elektronów - wygaszają światło rozpraszane przez obiekt, tak że nie można go zobaczyć. Metoda dotyczy jednak tylko dużych obiektów, np. budynków, samolotów, rakiet lub statków kosmicznych.

Odkrycie to dowodziło po raz kolejny, że można realnie skonstruować pelerynę-niewidkę. Takie właściwości miała osłona wykonana z metamateriałów, kompozytów o nowych właściwościach elektromagnetycznych, powodujących załamywanie się fal światła widzialnego.

Naukowcy potwierdzili też, że to, jak metameteriał reaguje na pole elektromagnetyczne, można zaprogramować manipulując nanostrukturą tej substancji, a następnie kontrolować to zjawisko. Na opracowanie efektywnej technologii trzeba było jednak pracować przez kolejne 5 lat.

Technologia jest nowatorska, bo wcześniej tworzono materiały, w których efekt niewidzialności uzyskiwano na płaskich powierzchniach. Jednak naukowcom z University of St Andrews udało się uzyskać swoiste elastyczne inteligentne tkaniny składające się z warstw kilku membran, ale działające na poziomie atomów.

Uczeni coraz śmielej wykorzystują odkrycia z różnych dziedzin nauki. Łącząc nowatorskie rozwiązania uzyskują efekty, o których dotąd tylko fantazjowano. Przy dzisiejszym stanie wiedzy, upowszechnienie niewidzialności, jest już tylko kwestią czasu.

Tadeusz Oszubski