Nanosatelita

Nanosatelity są wykorzystywane do różnorodnych zastosowań, takich jak gromadzenie danych naukowych, badania przestrzeni kosmicznej, edukacja oraz dla potrzeb komercyjnych i wojskowych. 

Ze względu na ich niewielki rozmiar i masę, koszt wystrzelenia nanosatelitów w kosmos jest znacznie niższy w porównaniu do większych satelitów, co sprawia, że są one atrakcyjne dla uczelni wyższych, małych przedsiębiorstw i innych organizacji, które chcą przeprowadzać eksperymenty lub zbierać dane w przestrzeni kosmicznej.

 

Wśród nanosatelitów są m.in. Lem i Heweliusz, polskie satelity naukowe zaprojektowane i zbudowane przez konsorcjum pod kierownictwem Centrum Badań Kosmicznych Polskiej Akademii Nauk (CBK PAN). Są to pierwsze polskie satelity naukowe, które były częścią międzynarodowego projektu BRITE (BRIght Target Explorer).

Wiele polskich nanosatelitów jest budowanych zgodnie ze standardem CubeSat, co ułatwia ich integrację z rakietami nośnymi i zmniejsza koszty startów. Polskie nanosatelity są wykorzystywane do różnorodnych celów praktycznych, w tym do obserwacji Ziemi, monitorowania zmian klimatycznych, edukacji oraz badań technologicznych.

 

Pierwsze polskie nanosatelity, takie jak PW-Sat (pierwszy polski satelita studencki) i jego następca PW-Sat2, zostały zaprojektowane i zbudowane przez studentów Politechniki Warszawskiej. PW-Sat2 miał za zadanie przetestować innowacyjny system deorbitacyjny, który po zakończeniu misji miał umożliwić bezpieczne sprowadzenie satelity z orbity i jego spalenie w atmosferze ziemskiej.