Fotografia cyfrowa bez tajemnic[5]
<b>Formaty zdjęć</b> Zapisanie zdjęcia w formacie "surowym" bez żadnej kompresji spowodowałoby zapchanie pamięci bardzo szybko. Dlatego stosuje się formaty z kompresją.Do najbardziej rozpowszechnionych formatów plików, które zazwyczaj używane są do zapisu zdjęć w aparatach cyfrowych, należą TIFF oraz JPEG.
TIFF jest skrótem od "Tagged Image File Format" i został opracowany przez firmę Aldus dla zapamiętywania grafik wysokiej rozdzielczości. Format TIFF dozwala na uniwersalne zapamiętywanie, wymianę między rozmaitymi programami do obróbki grafiki, wymianę między różnymi platformami sprzętowymi (Mac i PC), jak również na bezstratną kompresję danych. Struktura pliku jest tak skonstruowana, że dodatkowe informacje umieszczone są na początku pliku w tzw. "Tagach", a sam obraz zapamiętany piksel po pikselu, bez zmniejszania jego jakości. W plikach TIFF stosowana jest bezstratna kompresja LZW (od nazwisk odkrywców: Lempel, Ziv, Welch), która nie usuwa żadnych informacji. Redukuje natomiast jednostkowe bloki pikseli poprzez ich krótki opis. Zaletą formatu TIFF jest to, że części dużych obrazów o wysokiej rozdzielczości dają się obrabiać, bez konieczności ładowania całego obrazu do pamięci operacyjnej komputera. Te części obrazu, które nie będą pokazywane na monitorze, pozostają po prostu na twardym dysku - to skraca wydatnie czas ładowania i czas obliczeniowy, ponadto ułatwia sposób pracy z plikiem. Z powodu bardzo dużego zapotrzebowania na przestrzeń pamięci na nośniku danych, format TIFF stosowany jest do zapisu zdjęć cyfrowych, tylko wtedy, gdy wymaganiem jest brak jakiejkolwiek straty jakości.
Format JPEG:
Jeżeli wymagania w stosunku do plików nie są maksymalnie "wyśrubowane" - do zapisu obrazów może zostać i najczęściej jest stosowany format JPEG. Jest to skrót od "Joint Photographic Experts Group". W rzeczywistości nie jest to właściwy format plików graficznych, a raczej sposób kompresowania obrazów mający pewne odniesienie do jednego z wariantów formatu TIFF. Strategia kompresji JPEG bazuje na fakcie, że dla ludzkiego oka informacje o jasności są ważniejsze jak informacje o kolorach (np. o zmroku kontury można rozpoznać, mimo, że od dłuższego czasu kolory nie są rozpoznawalne). Algorytm JPEG ogarnia razem podobne zakresy kolorów, w których porównuje za każdym razem strefy wielkości osiem na osiem pikseli i przypisuje podobne kolory jednej uśrednionej wartości. A więc nie jest zapisywany piksel po pikselu, dla każdej wartości koloru, lecz zakresy kolorów poprzez współrzędne, którym przypisano wcześniej zredukowane wartości barw, przy czym próg rozróżniania kolorów ustalany jest stopniem kompresji. Schemat kompresji obarczony jest stratami, jednak idealny dla szybkiego wczytywania obrazów wysokiej rozdzielczości. Najczęściej stosowana w aparatach cyfrowych kompresja to 1:4, 1:8, 1:16.
Poniższe zestawienie pokazuje, na przykładzie pliku 10 MB, możliwości i granice kompresji JPEG obarczonej stratami.
Kolejne rubryki to: stopień kompresji, wielkość pliku i subiektywna jakość obrazu
1 10 MB Oryginał
1/4 - 1/5 2,5 - 2 MB Nieodróżnialna gołym okiem od oryginału
1/5 - 1/10 2 - 1 MB Doskonała jakość
1/10 - 1/20 1 - 0,5 MB Dobra jakość
1/20 - 1/30 0,5 - 0,3 MB Widoczna "ziarnistość" obrazu
1/30 - 1/40 0,3 - 0,2 MB "Schodkowanie" obrazu
Mała ilustracja do tego tekstu to JPEG 100 procent, duża - JPEG 20 procent. Ta pierwsza, mimo, że mniejsza - "waży" 16 KB, druga, wieksza - 5 KB. Niemniej na tej większej widać różnice jakosci
(opracowano na podstawie materiałów firm: Nikon oraz Euro-Color - przedstawiciela firmy Olympus w Polsce)
Zobacz także:
oraz poprzednie odcinki:
