Rosyjskie ciężkie moździerze Tulipan ostrzeliwują pułk Azow w Mariupolu

Jest to rosyjski gąsienicowy moździerz samobieżny kalibru 240 mm produkowany w latach 1971-1979. Powstał jako odpowiedź na pojawienie się amerykańskiej haubicy kalibru 203 mm oraz ciężkiej armatohaubicy kalibru 240 mm.  Jest to największy samobieżny moździerz zaprojektowany w Związku Radzieckim.

Ogółem zbudowano 588 egzemplarzy. Moździerz obsługiwany jest przez 9-osobową załogę. Zasilany jest jednym silnikiem wysokoprężnym W-59 o mocy 520 KM. Pozwala to poruszać się z prędkością 62 km/h po drodze oraz 25 km/h w terenie. Długość pojazdu wynosi 8,5 metra, a szerokość 3,2. Jego wysokość to z kolei 3,2. Masa bojowa wynosi 27 500 kilogramów. Pojemnik na paliwo to 500 litrów. Pojazd wyposażony jest w moździerz M-240 kal. 240 mm z zapasem amunicji 12 sztuk oraz w karabin maszynowy DSzK kal. 12,7 mm z zapasem amunicji 100 sztuk. Moździerz M-240 jest umieszczony w tylnej części pojazdu i podczas jazdy znajduje się nad kadłubem. W położeniu bojowym moździerz jest przechylany do tyłu i opiera się o opuszczoną na ziemię płytę oporową.

Z pojazdu mogą być wystrzeliwane granaty burzące, kasetowe, przeciwbetonowe, chemiczne, a nawet jądrowe. Podstawowym rodzajem amunicji jest granat burzący o masie 130 kilogramów.

Moździerz 2S4 Tulipan okazał się niszczycielską bronią, który mógł prowadzić skuteczny ogień. Szybko wyszły jednak również problemy pojazdu. Największą jego wadą okazała się  bardzo niewielka szybkostrzelność, wynosząca ledwie 1 wystrzał w ciągu minuty, głównie z powodu ładowanej amunicji o masie nawet 130 kg. Ponadto pojazd posiada nie chroni w dostateczny sposób załogi podczas trwania ostrzału, przez co wystawiona ona jest na atak wroga w trakcie ostrzału. Moździerze były wykorzystywane podczas wojny afgańskiej, drugiej wojny czeczeńskiej oraz podczas ostrzału artyleryjskiego miasta Aleppo