Znaleźli zęby sprzed 11 tys. lat. "Zdradziły" ludzi neolitu
Naukowcy Uniwersytetu Durham uzupełnili braki w naszej wiedzy na temat życia pierwszych rolniczych społeczności. Wykorzystali zęby 71 osób pochodzących z różnych okresów neolitu, aby lepiej zrozumieć, jaki tryb życia prowadzili, w jaki sposób "wymieniali" zasoby ludzkie i jak traktowali nowych członków swoich osad.
Neolityczne społeczności południowo-zachodniej Azji są uważane za pierwsze trwałe osady, które stanowią fundament naszego współczesnego sposobu życia. Lepsze zrozumienie przemieszczania się między wczesnymi społecznościami neolitycznymi pozwala nam więc poszerzyć wiedzę o zachowaniach społecznych sprzed tysięcy lat. A w jaki sposób można to zrobić?
Zęby powiedzą prawdę
Na przykład badając… zęby. Analiza izotopów strontu i tlenu w szkliwie zębów pozwala ustalić, czy dana osoba dorastała lokalnie, czy też może pochodziła z innego miejsca. Naukowcy wykorzystali te możliwości, by dowiedzieć się więcej o właścicielach 71 zębów datowanych na okres od 11,6 do 7,5 tys. lat, a wnioski opublikowali w czasopiśmie Nature Scientific Reports.
Z badania dowiadujemy się, że w pierwszych rolniczych społecznościach to kobiety częściej zmieniały miejsce zamieszkania. Mężczyźni najpewniej pozostawali w swoich rodzinnych osadach, a kobiety dołączały do nich w ramach małżeństwa. Autorzy nie wykluczają jednak, że taki cykl migracji mógł również powstać w celu ograniczenia przypadków kojarzenia blisko spokrewnionych osób w obrębie jednej społeczności.
Nie obcy, ale swój
Tak czy inaczej, mobilność ta miała "głębokie konsekwencje społeczne" dla integracji społeczności - zespół badawczy twierdzi, że nowi byli chętnie przyjmowani w tych neolitycznych społecznościach i mogli się na tyle zintegrować, że traktowano ich tak samo choćby w obrzędach pogrzebowych (byli grzebani przy wykorzystaniu podobnych praktyk pogrzebowych).
Na naszych stanowiskach archeologicznych zarówno osoby miejscowe, jak i niemiejscowe, korzystały z podobnych obrzędów pogrzebowych, co sugeruje inkluzywność członkostwa w grupie
Wyniki badań pokazują też, że po ustabilizowaniu się osadnictwa wczesnoneolityczne wsie stały się bardziej lokalne i zwarte, co sprzyjało budowie więzi i tożsamości grupowej. Dopiero w późniejszym neolicie mobilność znów wzrosła, a wymiana między regionami przybrała większe rozmiary, co zdaniem autorów może być początkiem utrwalenia się tradycji patrylokalnych.
Przypomnijmy, że w sierpniu zespół archeologów odkrył w Turcji zestaw 11 500-letnich rzeźbionych zwierząt z kamienia, które dały nam bezprecedensowy wgląd w sposób, w jaki te prehistoryczne społeczności tworzyły narracje. Figurki znalezione na stanowisku Karahantepe, czyli w jednej z najstarszych neolitycznych osad na świecie, są najwcześniejszym znanym przykładem celowego układania przedmiotów w celu opowiedzenia historii.
Współcześni ludzie często uważają się za bardziej rozwiniętych w porównaniu do przeszłości. Karahantepe pokazuje nam, jak skuteczni byli ludzie w sztuce i opowiadaniu historii 11-12 tys. lat temu
