Brytyjski pocisk rakietowy Starstreak. Ukraińcy mogą się cieszyć, że go mają
Ukraińska armia już używa brytyjskich rakiet Starstreak, które zostały dostarczone wraz z systemami rakietowymi Stormer. W jaki sposób broń ta może pomóc naszym sąsiadom?
Starstreak, czyli dosłownie "Gwiezdna smuga", to pocisk rakietowy krótkiego zasięgu typu ziemia-powietrze. Może być używany również jako MANPADS, czyli przenośny system obrony powietrznej. Pocisk jest wyjątkowy, gdyż jest najszybszą rakietą na świecie w swojej kategorii i osiąga prędkość ponad Mach 4, czyli ponad 4770 km/h.
"Niezwykły" pocisk Starstreak
Prace projektowe nad pociskiem rozpoczęły się w 1980 roku, a oficjalnie do służby weszły w 1997 roku. Od tamtej pory są stale modernizowane.
Cel śledzony jest za pomocą optycznie stabilizowanego celownika - jednostka celownicza oblicza właściwą trajektorię dla rakiety, która posiada dwa moduły. Pierwszy moduł powoduje wystrzelenie pocisku, z kolei cztery metry od operatora, uruchamiany jest drugi moduł napędowy, który powoduje gwałtowne przyspieszenie pocisku. Ma to na celu ochronę celującego. Po osiągnięciu maksymalnej prędkości uwalniana jest głowica, która zawiera trzy podpociski. Zbudowane są one ze stopu wolframu i mają długość prawie 40 cm, przy średnicy wynoszącej ponad 2 cm i ważą jedynie 900 g.
Prawie połowa wagi strzałek (podpocisków) przypada na ładunek wybuchowy, który działa z pewnym opóźnieniem. Jednostka celująca wysyła dwie wiązki laserowe, które tworzą dwuwymiarową matrycę na obranym celu. System naprowadzenia Starstreaka pozwalana, aby obszar wiązki był większy niż cel, jednoczenie zachowując dokładność punktową - pozwala to na lepsze śledzenie obranego wrogiego punktu.
Dość niezwykłą opcją jest to, że podpociski są wypuszczane z głowicy. Następnie lecą one obok siebie w ustalonej formacji o promieniu około 1,5 m. Taki manewr zwiększa szansę na osiągnięcie celu. Wybuch rakiety powoduje powstanie ogromnej liczby odłamków, które dodatkowo zwiększają pole rażenia.
Pociski Starstreak nie mogą być zmylone przez flary, które ściągają na siebie atak tradycyjnych pocisków, ani przez inne pociski antyradarowe. Ponadto rakieta ta, jest w pełni odporna na systemy kierunkowego przeciwdziałania podczerwieni. Taki system jest na wyposażeniu rosyjskich helikopterów.
Zasięg podstawowego wariantu brytyjskiego pocisku wynosi od 300 metrów do 7 km. Z powodzeniem rakiety te zostały wykorzystane także w systemach ziemia-ziemia, chociaż powodują wówczas mniejsze szkody.
