Prawdziwy piłkarski "Meksyk" jest właśnie tam!

Piłka to piłka - po co drążyć temat? Tak powie tylko ktoś, komu nie było dane posmakować prawdziwego amatorskiego futbolu. Tam nie ma pieniędzy, sławy, pełnych stadionów,  profesjonalnych kontraktów, telewizyjnych kamer i skautów zachodnich klubów.

Zamiast tego są zdekompletowane stroje, dziurawe boiska, mecze przehandlowane za kratę browara czy liniowi rekrutowani z zasiadających na trybunach kibiców. Ale mimo to piłkarskie mecze okręgówki czy też A, B i C klasy od zawsze mają swoich wiernych fanów, a wspomniane wcześniej niedociągnięcia i braki to miła odskocznia od "profesjonalnego" futbolu.

Jeden z dzielnicowych klubów w pewnym mieście. Zielone boisko, symboliczne trybuny z ławkami i budynek klubowy, będący jednocześnie szatnią, pralnią i siedzibą zarządu. Na ogrodzeniu suszą się skarpetogetry, obok wiszą spodenki i koszulki. Mocno sfatygowane, trochę porozciągane i wypłowiałe. W pobliżu kręci się kierownik, często popijający piwo lub nawet coś mocniejszego.

Gdy kiero ma dobry dzień, odmaluje ławki, wykosi trawę, powiesi siatki... Gdy jest nie w humorze, lepiej schodzić mu z drogi. Wtedy w najlepszym wypadku upomni się o zaległe składki. Kierownik - wiadomo - jest w klubie drugi po Bogu, czyli po prezesie. Ale prezesa często nie ma, więc rządzi kiero. Taka hierarchia utrzymuje się od lat i nikt nie wyobraża sobie, by miało być inaczej.

Ktoś, kto spędził w tym klubie parę lat, może sypać anegdotami jak z rękawa, bo gdy gra się z chłopakami w piłkę, zawsze dzieje się coś ciekawego.

- W trampkarzach na przykład po treningach była oranżada. Ale ciepłą wodę pod prysznicem mieliśmy tylko przez pięć minut. Potem kiero zakręcał kurek i było hartowanie - wspomina Krystian. - Ja pamiętam, jak grając w juniorach w ramach treningu musieliśmy wycinać żywopłot otaczający boisko. Przebrani w piłkarskie stroje, przez ponad godzinę zasuwaliśmy z sekatorami i taczkami, wywożąc chaszcze. Tego dnia piłki nawet nie powąchaliśmy - dodaje Jarek.

- Z moich amatorskich występów pamiętam do dziś jeden szczególny mecz - ciągnie opowieść Jarek. - Graliśmy rewanż z dobrą drużyną. Bogaty sponsor. Pięć treningów w tygodniu, odpowiednia dieta, każdy w eleganckim klubowym dresie, w firmowych korkach. Wcześniej dostaliśmy od nich dwucyfrówkę, ale wiedzieliśmy, że u siebie jesteśmy mocniejsi, chcieliśmy się zrewanżować. Ale trener nie chciał o tym słyszeć...

- "Panowie, ja mógłbym was uczyć gry na spalonego, ale po co? Długa piła w przód, a napastnicy indywidualnie rozwiązują akcję. W obronie bez ryzyka. Przegramy 4, 5 do zera, to wstydu nie będzie" - to była najlepsza mowa motywacyjna, jaką słyszałem. Nigdy wcześniej ani później nie widziałem tak nabuzowanych chłopaków. W doliczonym czasie gry powinniśmy dostać dwa karne. Dlaczego nie dostaliśmy? Kumpel grał na takiej adrenalinie, że nie przewrócił się, jak stoperzy dwa razy wjeżdżali mu wślizgiem w achillesy. Dobiegł do linii piątego metra, strzelił i... trafił w boczną siatkę. Mecz zremisowaliśmy 2-2. Trener po meczu wszedł do szatni czerwony jak burak i wymamrotał tylko: "Dziękuję za walkę panowie"!

Mecze wyjazdowe to też kupa atrakcji: - Kiedyś przyjeżdżamy na wioskę, a tam na boisku ośmiu chłopa. Pytamy, gdzie reszta, a oni, że była komunia, reszta popiła i śpi. No to zagraliśmy. Skończyło się chyba 27 do zera, cztery gole strzelił nawet nasz bramkarz. W szkole chodziliśmy dumni, bo wynik wydrukowała gazeta.

- Na innym wyjeździe z trochę trudniejszym rywalem, w ostatnich minutach wyrównaliśmy na 1-1. Kolegę, który strzelił gola, trochę poniosło. "A macie, k...a wieśniaki!" - krzyknął. Chyba zapomniał, że na naszych meczach boisko nie jest ogrodzone, nie ma też ochroniarzy. W efekcie miejscowi kibice urządzili nam ścieżkę zdrowia. W butach z metalowymi kołkami uciekaliśmy przed nimi asfaltową drogą. Na szczęście zdążyliśmy zabarykadować się w szatni - śmieje się Kamil. - Takie chwile pamięta się latami...

Bywało też mniej do śmiechu. Zdarzały się bowiem przypadki korupcyjne. - Nieraz trzeba było oddać mecz rywalowi. Prezes załatwił coś z przeciwnikiem i nie miałeś nic do gadania. Po meczu był grill i wódeczka od przeciwników. Innym razem potrzebowaliśmy wygrać, to załatwiło się mecz za kratę piwa. To były strongi, bo za zwykłe harnasie oddać punktów nie chcieli. Byłem chory, jak się o tym dowiadywałem, ale cóż - młodzi nie mają nic do gadania - opowiada Piotrek, który po paru takich numerach dał sobie spokój z amatorskim futbolem.

W piłkę nie gra dziś także Kuba, który skończył prawo i nie ma czasu na ganianie po boiskach, ale wciąż jest skarbnicą ciekawych piłkarskich historii.

- Pewnego letniego wieczora zadzwonił do mnie mój kolega sędziujący w niższych klasach. Prosił, żebym odebrał go z pewnej miejscowości, gdyż nie jest w stanie wrócić o własnych siłach do domu. Okazało się, że został zaproszony na przedsezonowy turniej piłkarski, po którym w miejscowym domu kultury odbywała się impreza... dla arbitrów. Prezes miał w zwyczaju zapraszać ich na wódeczkę i poczęstunek, licząc, że tak zapewni sobie ich przychylność.

- Gdy weszliśmy do sali, że tak powiem, bankietowej, okazało się, że kolega zaanonsował nas jako znajomych arbitrów. Prezes przywitał nas niezwykle wylewnie - za pazuchę wetknął po pół litra gorzałki i wskazujac na suto zastawione stoły ogłosił "Panowie sędziowie, jedzcie i pijcie w ch..j, bo normalnie to u nas jest woda mineralna i wypier...ać". Z taką gościnnością nigdy wcześniej się nie spotkałem - puszcza oko Kuba.

W ostatnich latach prawdziwym symbolem małego klubu z niższych lig stał się LZS Chrząstawa. Trzy literki przed nazwą zaznajomionym z branżą mówią bardzo wiele. LZS, czyli Ludowy Zespół Sportowy, co oznacza ekipę ze wsi lub małego miasteczka. Chrząstawa to faktycznie mała wieś w województwie łódzkim, a tamtejszy klub stał się znany w całej Polsce jako najgorsza piłkarska drużyna w kraju. Występując w najniższej lidze (sieradzka klasa B) tracił rekordowo dużo bramek, tylko sporadycznie trafiając do siatki przeciwnika.

Paradoksalnie, Chrząstawa nie jest dziś kojarzona wyłącznie z porażką. Stała się symbolem niezłomności i walki. Drużyna bez pieniędzy, z krzywym boiskiem i składem często zbieranym z łapanki, zyskała mnóstwo fanów w całym kraju, którzy domagali się regularnych wieści o jej losach.

Na stadion gminny docierali więc dziennikarze, żeby przekonać się, jak tak naprawdę wygląda ślepy zaułek futbolu. Jak gra drużyna, która wyłącznie przegrywa, która nie może spaść z ligi, bo niżej spaść się już nie da? Historia drużyny w 2012 roku zainspirowała studentów katowickiej filmówki. Nakręcili oni film "Nieprzeciętni", który opowiada o dzielnych piłkarzach z Chrząstawy.

Dobrą robotę w propagowaniu amatorskiego, "prawdziwego" futbolu robi ekipa kartofliska.pl. Autor tej strony internetowej dociera z kamerą w różne ciekawe piłkarskie zakamarki Polski. Dzięki niemu wiemy, jak spisuje się Brazylijczyk w drużynie polskiej 7. ligi, jak obserwuje się pracę arbitra liniowego czy też jak oprawę ultras w iście włoskim stylu prezentują fani C-klasowej drużyny Ekler Baranówka. Słowem - przedmieścia polskiego futbolu w ekstraklasowym wydaniu.

"To, co bardzo mi się podoba w niższych ligach: nawet klasyczne mecze o pietruchę są pełne walki i emocji" - komentuje jeden ze swoich wpisów twórca strony, Radosław Rzeźnikiewicz, propagator hasła: "Nie ma futbolu bez alkoholu", miłośnik ruchu zwanego "groundhopping" oraz osoba opowiadająca się przeciw zasadom rządzącym dzisiejszą piłką.

Filmy z krajowych kartoflisk moglibyśmy mnożyć w nieskończoność, podobnie jak piłkarskie anegdoty. Ale jesteśmy ciekawi także waszych komentarzy. Z pewnością wielu z was ma w swojej okolicy własny LZS Chrząstawa oraz własne wspomnienia sportowych przygód. Bo przecież prawdziwy futbol to nie tylko Ekstraklasa czy Liga Mistrzów. To także kopanina w okręgówce czy oranie boiska w B-klasie. I choć różni je stawka, prestiż czy oprawa, to zawsze wspólna pozostaje jedna, złota zasada: piłka jest okrągła, a bramki są dwie!