Medyczne wyniki misji Scotta Kelly

Scott i Mark Kelly to jak na razie jedyni astronauci-bliźniacy. Choć ich wcześniejsze kariery nieco się różniły, obaj zostali wybrani na astronautów w ramach 16 grupy NASA w maju 1996 roku. Do początku obecnej dekady obaj odbyli wiele lotów orbitalnych.

Scott Kelly i Rosjanin Michaił Kornijenko odbyli w 2015 i 2016 roku 340-dniową misję na pokładzie Międzynarodowej Stacji Kosmiczną (ISS). Jednym z podstawowych celów lotu było zbadanie zmian, jakie zachodzą w organizmie człowieka podczas długotrwałego przebywania w warunkach mikrograwitacji. Wyprawa zakończyła się na początku marca 2016 roku. Ważnym aspektem lotu był fakt, że na Ziemi badaniom poddano także brata-bliźniaka astronauty, Marka Kelly. Dzięki temu pojawiła się wyjątkowa szansa na bliższe porównanie uzyskanych wyników badań.

Był to pierwszy tak długi lot załogowy od końca lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Od czasu poprzedniej długiej orbitalnej misji doszło do wyraźnego rozwoju technologii, czego jednym z przykładów są usprawnione procedury przygotowań do spacerów kosmicznych. Wiadomo także już więcej m.in. na temat procesu degeneracji tkanki kostnej, o zagrożeniach dla wzroku oraz o zagrożeniach dla mózgu. Jednakże te wszystkie informacje pochodziły z maksymalnie półrocznych lotów orbitalnych - brakowało danych z dłuższych misji. Dlatego też Scott Kelly i Michaił Kornijenko spędzili na pokładzie ISS prawie rok.

Od niemal dwóch lat wciąż trwa analiza danych medycznych z misji Scotta Kelly. Pod koniec stycznia 2018 odbyły się warsztaty NASA o nazwie Human Research Program Investigators’ Workshop (IWS). Przedstawiono na nich szczegółowe medyczne wyniki z lotu Scotta Kelly oraz porównanie ich do Marka.

W trakcie lotu orbitalnego wielkość telomerów (“końcówek" chromosomów) u Scotta doświadczyła wydłużenia. Wg. naukowców ma to prawdopodobnie związek ze ścisłą dietą oraz długimi sesjami treningowymi na ISS. Ponadto, zauważono wyraźne różnice w składzie bakterii jelitowych - ta różnica nie jest raczej zaskoczeniem, gdyż na ISS jest inne środowisko, a astronauci przestrzegają odpowiedniej diety. Zauważono także takie różnice, jak zmiana składu białkowego w moczu astronauty. Naukowcy podejrzewają, że wyniki te mają związek ze zmianami w układzie naczyniowym i kostnym oraz zmianami metabolicznymi w organizmie.

Niektóre zachowania ludzkiego organizmu wydały się być podobne zarówno w mikrograwitacji jak i na Ziemi. Przykładowo, odpowiedź układu immunologicznego po zastrzykach szczepionki na grypę okazała się być podobna zarówno u Marka, jak i u Scotta.

Adaptacja Scotta Kelly po lądowaniu okazała się być cięższa i dłuższa niż w przypadku sześciomiesięcznych misji. Sugeruje to, że astronauci po wykonaniu lotu na Czerwoną Planetę będą musieli przejść bardzo długi okres adaptacji. Warto tu jednak dodać, że grafik zajęć Scotta Kelly był bardzo napięty przez wiele miesięcy po lądowaniu, pomimo opuszczenia szeregów NASA.

Uzyskane wyniki otwierają drogę ku lepszemu zrozumieniu wpływu długotrwałych misji kosmicznych na organizm człowieka. Zanim dojdzie do zakończenia działalności ISS (w 2025 lub 2028 roku) potrzebne jest przeprowadzenie serii kolejnych długotrwałych misji załogowych. Dzięki temu wyprawy człowieka poza bezpośrednie otoczenie Ziemi, w tym i w kierunku Marsa, będą miały niższy poziom ryzyka.