Pluton niczym zaćmione Słońce

Jeśli nie macie już dość nowych rewelacji na temat najbardziej ukochanej przez Ziemian planety karłowatej, to mamy dla Was piękną fotkę, którą udostępniła właśnie NASA, a wykonała ją oczywiście sonda New Horizons.

Tym razem planetę karłowatą, która być może ponownie stanie się pełnoprawną planetą, sonda uwieczniła od strony "nocnej" w 7 godzin po największym zbliżeniu, z odległości 3 milionów kilometrów.

Zdjęcie Plutona, przypominającego Słońce podczas całkowitego zaćmienia, astronomom mówi bardzo wiele o jego atmosferze, która jaśnieje, mimo iż docierają do niej bardzo niewielkie ilości promieni słonecznych. Dlaczego?

Kluczem do rozwiązania tej zagadki jest mgiełka, a dokładniej dwie mgiełki. Jedna unosi się na wysokości do 80 kilometrów, a druga do 50 kilometrów. Promienie ultrafioletowe ze Słońca powodują rozpad metanu i prostych węglowodorów, które wypełniają prawie całą atmosferę Plutona.

Podział metanu powoduje powstawanie bardziej złożonych węglowodorów gazowych, takich jak etylen i acetylen. Węglowodory te opadają do niższych, chłodniejszych warstw plutońskiej atmosfery, gdzie skraplają się, a następnie zamarzają w bardzo drobne cząstki lodu, które z wyglądu przypominają znany z naszej planety pył diamentowy.

Promieniowanie ultrafioletowe przekształca go w specyficzną mgiełkę, a dokładniej związek chemiczny, który nazywany jest tolinem. Aerozole te są czerwonawo-brązowe, przez co barwią powierzchnię Plutona właśnie na taki kolor.

Ponieważ promienie załamują się na gęstej mgiełce zbudowanej z gazów takich jak metan czy azot, tworząc wokół Plutona mętną obwódkę. Z danych pomiarowych wynika, że najgęstsza mgła sięga nie dalej niż do wysokości 50 kilometrów nad powierzchnię planety.