ABC narciarstwa alpejskiego

Przyjmuje się, że prekursorem narciarstwa alpejskiego był Austriak Mathias Zdarsky. Istotą tej techniki jest jak najszybsze pokonanie trasy,  wyznaczonej tyczkami, które tworzą tzw. bramki. Zawodnicy stają w szranki między innymi: w zjeździe, slalomie, slalomie gigancie, supergigancie czy w  kombinacji. Oto przegląd najbardziej popularnych alpejskich dyscyplin.

Dyscypliny w narciarstwie alpejskim

Najszybszą konkurencją jest zjazd. Narciarze mkną z prędkością dochodzącą nawet do 150 km/h. Cała zabawa polega na tym, że zawodnicy muszą pokonać trasę przejeżdżając obok bramki - jej pominięcie kończy się dyskwalifikacją. Liczba bramek (wszystkie są w takim samym kolorze) zbudowanych z dwóch par tyczek i dwóch flag, znajdujących się na trasie uzależniona jest od różnicy wzniesień.

Supergigant to dyscyplina zapoczątkowana w latach 80. XX wieku jako kombinacja zjazdu i slalomu. Obecnie bliżej jej do zjazdów, zarówno pod względem stylu, jak i szybkości. Trasę wyznaczają poustawiane na przemian bramki czerwone i niebieskie, których powinno być dla mężczyzn przynajmniej 35, a dla kobiet przynajmniej 30. Zawody składają się z jednego przejazdu.

Slalom rozgrywany jest na najkrótszej trasie, o proporcjonalnie największej liczbie zmian kierunku jazdy. Trasa zawiera utrudnienia typu wertikal (przeszkoda z kilku znajdujących się blisko siebie tyczek ułożonych w jednej linii). Na stoku, co 5-6 metrów rozłożone są naprzemiennie niebieskie i czerwone bramki. Mężczyźni mają do pokonania 55-75 bramek, a kobiety 45-65 bramek. Na konkurencję składają się dwa przejazdy na dwóch różnych trasach wyznaczonych bramkami. Każdy z nich jest nieco inaczej ustawiony. Do drugiego przejazdu zawodnicy startują w kolejności odwrotnej do miejsc zajętych podczas pierwszego przejazdu. Do klasyfikacji liczy się łączny czas z obu przejazdów.

Slalom gigant  - na trasie ustawionych jest więcej bramek, niż w konkurencjach szybkich. Liczba bramek wynosi 56-70 dla mężczyzn i 46-58 dla kobiet. Rozgrywane są dwa przejazdy na tej samej trasie - każdy przy różnym ustawieniu tyczek. Podobnie jak w slalomie do drugiego przejazdu zawodnicy startują w kolejności odwrotnej do miejsc zajętych podczas pierwszego przejazdu.

Kombinacja sama w sobie nie jest konkurencją - łączy w sobie przynajmniej dwie  konkurencje. Zazwyczaj są to: zjazd i slalom lub super gigant i slalom. Kolejność rozgrywania konkurencji ustalana jest przez organizatorów i za każdym razem może wyglądać inaczej. Zwycięża zawodnik, który uzyska najszybszy łączny czas po wszystkich rozegranych konkurencjach. Warunkiem jest oczywiście ukończenie wszystkich przejazdów.

W konkurencji drużynowej bierze udział przynajmniej 4 zawodników z każdego zgłoszonego kraju (2 kobiety, 2 mężczyzn). Zawody składają się z dwóch części (super gigant i slalom - kolejność jest ustalana przez organizatorów) i czterech serii w każdej z części. Zarówno kobiety jak i mężczyźni zjeżdżają po tych samych trasach. Zasady przyznawania punktów są następujące: za pierwsze miejsce 1 punkt, za drugie 2 punkty itd. Zwycięża drużyna, która zdobędzie najmniej punktów we wszystkich seriach.

Slalom równoległy. Ta dyscyplina powoli zdobywa uznanie jako konkurencja narciarstwa alpejskiego. W sezonie 2009/2010 zostały rozegrane pokazowe zawody w Moskwie, a w sezonie 2010/2011 odbyły się kolejne, tym razem w Monachium. Wówczas po raz pierwszy zawody te zaliczone zostały do klasyfikacji Pucharu Świata. Zasady są proste: dwóch lub więcej zawodników zjeżdża równolegle na trasach jak najbardziej zbliżonych do siebie ustawieniem, konfiguracją i przygotowaniem śniegu. Rozgrywane są dwa przejazdy, każdy z nich jest inaczej ustawiony. Na trasie rozstawionych jest około 20 - 30 bramek. Zawodnicy przemieszczają się miedzy nimi, podobnie jak w slalomie gigancie.