O co chodzi z tym karate?

To przede wszystkim bezpieczeństwo, bo należy pamiętać, że karateka nigdy nie atakuje pierwszy, a walka jest dla niego ostatecznością. Karate to nie bijatyka! To sztuka!

Słowo karate należy rozumieć jako pustą dłoń. Jest to ogólne określenie japońskich szkół walki bez użycia broni. W swojej historii ta sztuka walki ewoluowała w bardzo wielu kierunkach. Przez to w dzisiejszych czasach wyróżnia się wiele stylów. Możemy pogrupować odmiany karate na bojowe, które stosuje się w samoobronie i sportowe. W ramach tej drugiej kategorii występuje różnorodność przepisów, stylów, technik, sposobów wykonania tych technik, a także metod szkolenia.

Można jednak wyróżnić przynajmniej cztery najważniejsze style: karate tradycyjne według przepisów ITKF (International Traditional Karate Federation) i według przepisów WUKO (World Union of Karate-do Organisations), a także shotokan i kyokushinkai. Elementem charakterystycznym jest to, że każdy styl ma swojego mistrza.

Warto podkreślić na czym polega rozróżnienie między karate tradycyjnym a nowoczesnymi odmianami. Pierwsza wersja wywodzi się z Japonii i kładzie nacisk na koncepcję "ciosu kończącego". Z tego względu większość walk toczy się do jednego punktu. W takim wypadku do minimum sprowadzona zostaje ilość nieprzemyślanych ruchów i niedbale wykonanych technik. Głównym założeniem jest umiejętność obrony przed każdym przeciwnikiem. Dlatego nie stosuje się w odmianie tradycyjnej podziału na kategorie wagowe. Wersje nowoczesne często wywodzą się z różnych narodowych odmian japońskiego karate. Walki są nastawione na punktowanie poprzez celnie zadane ciosy. Odrzucono zatem wymóg ciosu kończącego. Zazwyczaj pojedynki takie rozgrywa się do trzech lub sześciu punktów.

Prawdziwy karateka ubrany jest w karategi, czyli odpowiedni rodzaj kimona. Ćwiczenie karate składa się z trzech głównych elementów:

* Kihon - ćwiczenie podstawowych technik;

* Kata - pozorowana walka z wieloma przeciwnikami, wykorzystywana także jako konkurencja w zawodach (indywidualnie albo drużynowo) - jest wtedy odpowiednio oceniana według techniki i stylu;

* Kumite - walka, która może być przeprowadzona zgodnie z jedną z trzech kategorii: podstawową (dystans ustalony, a techniki zapowiedziane), półwolną (dystans dowolny, na pierwszą, zapowiedzianą technikę ataku wykonywaną w ustalonym czasie) oraz wolną (dystans i techniki dowolne);

Oprócz tego stosuje się często:

* En-bu, czyli ułożoną choreograficzną walkę między mężczyznami lub między mężczyzną a kobietą, ocenianą podobnie jak kata;

* Fuku-go, czyli połączenie kumite i kata w dwuboju;

Obecnie wiele organizacji zajmuje się karate. Organizowane są różnorodne mistrzostwa w wielu stylach i kategoriach wiekowych. Karate nie jest dyscypliną olimpijską, choć niewielu głosów zabrakło, aby MKOL podjął decyzję o wprowadzeniu do programu igrzysk.

Karate to nie tylko sposób walki, ale zapewnienie równowagi i stabilnych emocji. To sport kształtujący charakter. Oprócz tego oczywiście treningi zapewniają rozwój fizyczny: siłowy i sprawnościowy. Ponad wszystko należy jednak pamiętać, że karate to nie przemoc, a używane bez głębszego celu staje się po prostu pozbawione sensu.

Michał Miłkowski

Tytuł pochodzi od redakcji INTERIA.PL