Wszystko o paralotniarstwie
Paralotniarstwo powstało w krajach alpejskich. Pierwsze loty odbywały się z bardzo stromych zboczy, wynikało to z niskich parametrów ówczesnych paralotni.
Paralotniarstwo dziś
Zwiększająca się ilość pilotów paralotni spowodowała powstanie przepisów dotyczących latania i szkolenia. Nadzór nad uprawianiem paralotniarstwa w Polsce sprawuje Główny Inspektorat Lotnictwa Cywilnego poprzez Aeroklub Polski. Obecnie jest przeszkolonych ok. 5000 pilotów. Latających osób jest znacznie mniej, powodem jest koszt sprzętu, jak też wymagane cechy charakteru i niezbędna wiedza do bezpiecznego uprawiania tego zajęcia. Celowo nie zostało tu użyte słowo sport, ponieważ dla większości ludzi jest to forma rekreacji i nie jest im obojętne miejsce, w którym się to odbywa. Rozgrywane są też zawody sportowe które polegają głównie na tym kto najdalej i najszybciej przeleci określoną trasę. Trzecią sporadyczną formą latania są próby bicia rekordów. Paralotnie współczesne umożliwiają przeloty na odległość ponad 300 km i uzyskiwanie wysokości 5 km ponad miejsce startu.
Paralotnia
Paralotnia jest aparatem latającym cięższym od powietrza, w którym siła nośna powstaje na skrzydle po fazie napełniania, w wyniku opływu strug powietrza i wykorzystaniu energii potencjalnej. Oznacza to, że do lotu niezbędna jest różnica wysokości między miejscem startu a lądowania.
W stanie złożonym paralotnia wypełnia duży plecak i waży 15-20 kg. Przygotowanie do startu obejmuje rozłożenie skrzydła, kontrolę linek nośnych i sterowniczych oraz wpięcie pilota za pośrednictwem specjalnej uprzęży. Odbywa się to na powierzchni o wymiarach 15x12 metrów. Następnie pilot startuje wykonując rozbieg.
Długość startu nie przekracza 6-8 metrów, a przy odpowiednim wietrze (tj. 5m/s) start może odbyć się z miejsca. Prędkość wiatru przy starcie nie może przekraczać 8m/s. Zabronione są loty we mgle, chmurach i po zmroku. Lot paralotni jest kontrolowany za pomocą linek sterowniczych, które umożliwiają skręcanie oraz zmniejszanie wysokości . Wznoszenie paralotni jest bardzo często możliwe za pomocą prądów powietrznych orograficznych lub termicznych. Lądowanie odbywa się na nogach pilota na długości do 3 metrów.
Tatry jako miejsce do latania
Polska jest generalnie krajem nizinnym, toteż istniejąca w społeczeństwie potrzeba zmiany krajobrazu nie omija też paralotniarzy. Możliwość wykonania pięknego przelotu, we wspaniałej scenerii Tatr, jest zbyt wielką pokusą by się jej oprzeć. W początkowym okresie uprawiania paralotniarstwa w Tatrach, podobnie jak w krajach alpejskich, wykorzystywano do przelotów wszystkie wierzchołki stromych gór. Było to spowodowane bardzo niedoskonałym sprzętem, obecnie taka forma uprawiania paralotniarstwa została zarzucona.
Obecnie korzysta się tylko z kilku miejsc w całych Tatrach. Współczesne paralotnie, szybując pod bardzo małym kątem bardzo szybko (tj. 10-15 sek.), uzyskują wysokość 300-600 nad terenem.
Miejsca interesujące do startów dla paralotniarzy w polskich Tatrach ograniczają się do terenu w kształcie czworoboku o wierzchołkach Kasprowy Wierch, Przełęcz między Kopami, Kalatówki, Nosal z lądowaniem poza terenem TPN-u oraz rejon: Wołowiec - Grześ - Polana Chochołowska.
Kasprowy Wierch - ze względu na łatwy dostęp kolejką linową. Grań Wołowiec - Grześ - ze względu na walory widokowe, duże bezpieczeństwo związane z łagodnymi i trawiastymi zboczami. Przełęcz między Kopami - ze względu na łatwość i bliskość podejścia od Kuźnic oraz duże możliwości przelotowe. Nosal - ze względu na wyciąg krzesełkowy.
Tatry pod względem klimatycznych są bardzo wymagającymi górami. Duża liczba dni z burzami i bardzo silnymi wiatrami skutecznie ogranicza działalność paralotniową. Istotną informacją jest też to, że rejon Tatr Wysokich, ze względu na ukształtowanie terenu, nie nadaje się do wykorzystania dla paralotniarstwa, ponieważ starty mogą być groźne dla pilota.
Władysław Vermessy, instruktor paralotniowy