Zmęczenie - problem wstydliwy?

Nie ma tu znaczenia, czy praca jest satysfakcjonująca i daje radość, czy może wysysa z nas całą energię.Taka sytuacja powoduje, że na samą myśl o narzekaniu, czy niezadowoleniu z pracy czujemy się winni. Zarzucamy sobie niewdzięczność i udajemy, że nie czujemy zmęczenia, bo przecież niepracujący chcieliby się tak męczyć. To z kolei powoduje, że prawdziwe wyczerpanie staje się nietaktem.Tymczasem niesie to ze sobą same negatywne skutki.

Każda próba oszukania samego siebie może spowodować tragiczne skutki. Rozdźwięk pomiędzy tym co odczuwam, a tym co "powinienem" odczuwać powoduje napięcie i frustrację. Udawanie niezmęczenia, tak naprawdę samo w sobie jest męczące i nasila pierwotne uczucie. Musimy więc jeszcze bardziej udawać. Taka sytuacja wprowadza nas w błędne koło, z którego trudno jest się wydostać. Jedynie szczere przyznanie się sobie do swoich uczuć może nas wtedy z tego koła wyciągnąć.

Drugim powodem, dla którego ukrywamy nasze zmęczenie, jest opinia naszego otoczenia. Niektórzy słysząc nasze narzekania, zamiast udzielić wsparcia sprawią, że poczujemy się jeszcze gorzej. Porównywanie nas do tych, którzy mają gorzej ma wzbudzić w nas poczucie winy za brak wdzięczności. I nie ma tu znaczenia, że nasze w obecnej pracy nie mamy szans na zrealizowanie naszych ambicji. Z drugiej strony nasze zmęczenie może być odebrane jako słabość. Na to również nie ma w dzisiejszych czasach przyzwolenia. Wydaje się, że właśnie nastała epoka niezniszczalnych karierowiczów odważnie i nieustannie zmierzających na szczyty kariery. W tej sytuacji człowiek zmęczony, ujawniający swoje słabości, jest postrzegany jako leniwy, mało ambitny, słaby.

To powoduje, że zmęczenie staje się zjawiskiem prywatnym, często nieujawnianym nawet lekarzowi. To może doprowadzić do naprawdę poważnych kłopotów zdrowotnych (kłopoty z sercem, układem oddechowym, odpornością) i psychicznych (obniżenie samooceny, poczucia własnej wartości, poczucie dysonansu pomiędzy tym co czuję a co powinienem czuć).