O krok od długowieczności. Oni mają inną krew, możemy to wykorzystać

Stulatkowie to najszybciej rosnąca grupa demograficzna ludności świata. Niemożliwe? A jednak, jej liczba od lat 70. ubiegłego wieku podwaja się mniej więcej co dziesięć lat. Naukowcy postanowili więc dokładniej sprawdzić krew takich osób, żeby przekonać się, czy jest w niej coś wyjątkowego, co mogłoby pomóc w opracowaniu uniwersalnych zasad "długiego i zdrowego życia". Jak wyjaśniają, dążenie do zrozumienia sekretów wyjątkowej długowieczności nie jest jednak łatwe, bo obejmuje rozwikłanie złożonego wzajemnego oddziaływania predyspozycji genetycznych i czynników stylu życia oraz sposobu, w jaki oddziałują one na siebie przez całe życie człowieka.

Co więcej, dotychczasowe badania stulatków miały często charakter kameralny i skupiały się na wybranej grupie, np. z wyłączeniem tych mieszkających w domach opieki. Zupełnie inaczej było w przypadku nowego badania, którego wyniki opublikowane zostały w magazynie naukowym GeroScience. Zostało ono przeprowadzone na ogromnej bazie danych 44 tys. obywateli Szwecji w wieku 64-99 lat, więc jest największym jak dotąd porównującym profile biomarkerów mierzone przez długie lata wśród osób wyjątkowo długowiecznych i ich krócej żyjących rówieśników. 

Dzięki temu udało się ujawnić coś bardzo interesującego, a mianowicie we krwi osób, które przekroczyły 90. rok życia, jest kilka wspólnych cech, mogących być wskazówką do osiągnięcia długowieczności. Po osiągnięciu 60. roku życia miały one zazwyczaj niższy poziom glukozy, kreatyniny i kwasu moczowego i chociaż mediany wartości dla większości biomarkerów nie różniły się znacząco między stulatkami i nie-stulatkami, stulatkowie rzadko wykazywali wyjątkowo wysokie lub niskie wartości. Co więcej, w przypadku wielu biomarkerów wartości zarówno u stulatków, jak i nie-stulatków, wykraczały poza zakres uznawany za prawidłowy w wytycznych klinicznych.

Mówiąc krótko, 10 z 12 biomarkerów ma związek z prawdopodobieństwem osiągnięcia 100 lat, i tak osoby z najniższym z badanych grup poziomem cholesterolu całkowitego i żelaza miały mniejsze szanse dożycia tego wieku w porównaniu z osobami z wyższym poziomem, podobnie jak osoby z wyższym poziomem glukozy, kreatyniny, kwasu moczowego i markerów czynności wątroby.

I jak podkreślają badacze, nawet jeśli odkryte różnice były ogólnie raczej niewielkie, sugerują potencjalny związek między zdrowiem metabolicznym, odżywianiem i wyjątkową długowiecznością. Nie można na tej podstawie wyciągnąć wprawdzie wniosków na temat tego, które czynniki stylu życia lub geny odpowiadają za wartości konkretnych biomarkerów, ale rozsądne jest założenie, że pewną rolę odgrywają takie czynniki, jak odżywianie i spożycie alkoholu. Dobrym pomysłem wydaje się też monitorowanie parametrów nerek i wątroby, a także poziomu glukozy i kwasu moczowego w miarę starzenia się.

Polecamy na Antyweb | Polacy nie potrafią korzystać ze smartfonów