Ziemia w kosmicznym bąblu - wiemy o nim coraz więcej
Ziemia znajduje się w rozciągającym się na 1000 lat świetlnych bąblu, otoczonym tysiącami młodych gwiazd. Jak one powstały? Przeprowadzone badania rzucają nowe światło na tę kwestię.
Astronomowie z Centrum Astrofizyki Harvarda i Smithsonian (CfA) oraz Space Telescope Science Institute (STScI) odtworzyli historię ewolucji naszego galaktycznego sąsiedztwa, pokazując jakie wydarzenia doprowadziły do powstania kosmicznego bąbla 14 mln lat temu.
- Po raz pierwszy możemy wyjaśnić, w jaki sposób rozpoczęło się formowanie wszystkich pobliskich gwiazd - powiedziała Catherine Zucker, astronom z CfA.
Badania potwierdziły, że wszystkie młode gwiazdy i regiony gwiazdotwórcze w promieniu 500 lat świetlnych od Ziemi znajdują się na powierzchni gigantycznego bąbla znanego jako Bąbel Lokalny. Podczas gdy astronomowie wiedzieli o jego istnieniu od dziesięcioleci, dopiero teraz udało się zrozumieć, jak powstał.
Obecnie na powierzchni Bąbla Lokalnego znajduje się siedem dobrze znanych regionów gwiazdotwórczych lub obłoków molekularnych - gęstych obszarów przestrzeni kosmicznej, w których powstają gwiazdy. Astronomowie zauważają, że bańka o dziwnym kształcie nie jest "uśpiona" i nadal powoli rośnie.
- Obliczyliśmy, że około 15 supernowych wybuchło w ciągu milionów lat, aby uformować Bąbel Lokalny, który widzimy dzisiaj. Stale się on powiększa i porusza się z prędkością około 6,5 km/s - dodała Catherine Zucker.
Prędkość ekspansji bąbla, a także przeszłe i obecne trajektorie młodych gwiazd tworzących się na jego powierzchni, zostały obliczone przy użyciu danych uzyskanych przez należącą do ESA sondę Gaia.
Już 50 lat temu astronomowie zaproponowali teorię, że tego typu kosmiczne bąble są wszędzie w Drodze Mlecznej. Statystycznie rzecz biorąc, jest mało prawdopodobne, aby Słońce znalazło się w samym centrum takiego bąbla, jeśli takie byłyby one rzadkością w naszej galaktyce.
Naukowcy porównują ten bąbel do sera szwajcarskiego, w którym dziury są wybijane przez supernowe, a nowe gwiazdy mogą powstawać w wokół dziur utworzonych przez umierające gwiazdy.
Kolejnym krokiem naukowców będzie stworzenie trójwymiarowej mapy znanych nam bąbli i interakcji, które między nimi zachodzą.
