„Samotny” mózg to bardzo wyjątkowy mózg. Naukowcy zaskoczeni ludźmi wyalienowanymi
Najnowsze badania pokazują, że w mózgach osób spędzających większość czasu w samotności, znaleźć można niespodziewane i wyjątkowe wzory neuronów.
Nowe badania oparte na analizie rezonansów magnetycznych mózgów starszych osób sugerują, że osoby określające się jako samotne, wykazują niespodziewanie unikatowy układ neuronów. Samotni ludzie mają większą objętość istoty szarej i wyraźną strukturę istoty białej, a do tego zwiększoną funkcjonalną łączność w regionach mózgu dedykowanych takim zadaniom, jak sen na jawie, wyobrażenia czy wspomnienia. Neuronaukowcy z McGill University oparli się tu o dane od ok. 40 tysięcy pacjentów dostępne w bazie danych badawczych UK Biobank research resource. Ale zamiast przeprowadzać śledztwo w jednym zakresie, skupili się od razu zarówno na szarej, jak i białej istocie, próbując zrozumieć ich kompozycję i sposób w jaki komunikują się ze sobą różne obszary mózgu.
- Wbrew naszym oczekiwaniom, objętość korowa w kilku regionach związanych z siecią stanu spoczynkowego u samotnych osób była większa niż u tych stale żyjących w kontakcie z rodziną czy przyjaciółmi. Podobnie niespodziewany wzór pozytywnych związków został potwierdzony dla łączności funkcjonalnej i białej istoty - tłumaczą badacze. Sieć stanu spoczynkowego (default mode network - DMN) jest to termin odnoszący się do kilku regionów mózgu, które są aktywne, kiedy mózg nie jest skupiony na konkretnych zadaniach związanych ze światem zewnętrznym. W odróżnieniu od sieci uwagi, która aktywuje się, kiedy angażujemy się w różne aktywności, sieć stanu spoczynkowego przejmuje kontrolę, kiedy myślimy o przeszłości, przyszłości czy śnimy na jawie.
- Sieć stanu spoczynkowego jest dobrze znana ze związku z mentalną reprezentacją nas samych w różnym czasie i miejscu, w tym rekonstrukcji przeszłości, szukaniu możliwości czy planowaniu przyszłości, wyobraźnią i kreatywnym myśleniem, jak również symulacjami myśli, miejsc i wydarzeń. Sieć stanu spoczynkowego ma też swoją rolę w reprezentowaniu innych ludzi, ich intencji, tożsamości i przynależności - tłumaczą autorzy badań. Zmiany w mózgu typowe dla tej wyjątkowej aktywności mózgu można więc wprost nazwać neuronowym podpisem samotności, który pojawia się po chronicznych okresach samotności rozciągniętych w czasie. Główny autor badań, Nathan Spreng, podkreśla, że z neurologicznego punktu widzenia jak najbardziej ma to sens, bo kiedy spada częstotliwość doświadczeń społecznych, coraz więcej czasu poświęcamy na wewnętrzne myśli. Jednocześnie zaznacza, że wciąż przeprowadziliśmy zbyt mało badań dotyczących wpływu samotności na mózg i tak naprawdę dopiero raczkujemy w tej kategorii, tymczasem to bardzo ważna i pilna kwestia.
Źródło: GeekWeek.pl/McGill University
