Najstarszy krater uderzeniowy na Ziemi. Ustalono nowe szczegóły
Najstarszy krater uderzeniowy na Ziemi został odkryty wcześniej w tym roku. Początkowo jego wiek oszacowano na około 3,5 mld lat, a więc miał powstać w czasie, gdy nasza planeta była młoda. Nowe badania ujawniają coś innego. Najstarszy krater uderzeniowy jest jednak młodszy i mniejszy niż początkowo sądzono.
Odkrycia dokonano kilka miesięcy temu w odległym regionie Pilbara w Australii Zachodniej. Znaleziono tam najstarszy krater uderzeniowy na Ziemi, o którym szybko zrobiło się głośno w mediach na całym świecie. Nagłówki zawierały informację, że ma nawet 3,5 mld lat. Nasza planeta jest tylko o miliard lat starsza.
Najstarszy krater uderzeniowy na Ziemi jest młodszy niż sądzono.
Krater uderzeniowy odkryty w australijskim regionie Pilbara rzeczywiście jest najstarszy (na razie) wśród wszystkich, które dotychczas zidentyfikowano na Ziemi. Nie ma jednak 3,5 mld lat, a jest młodszy. O ile?
Naukowcy przyjrzeli się odkryciu w Pilbarze ponownie i oszacowali, że znaleziony krater uderzeniowy jest co najmniej o 800 mln lat młodszy w porównaniu do szacunków sprzed kilku miesięcy. Duże znaczenie ma tu fraza "co najmniej", bo uczeni zakładają, że może być jeszcze dużo młodszy. Na to potrzeba jednak kolejnych badań.
Do niedawna za najstarszy krater uderzeniowy na Ziemi uważana była struktura Yarrabubba, również znajdująca się w Australii, która ma 2,23 mld lat. Warto dodać, że część uczonych badała oba kratery i są autorami analiz z 2020 oraz 2025 r.
Jeśli krater w Pilbarze powstał nie dalej jak 2,7 mld lat temu (wg nowych badań), to nadal jest najstarszy. Jednak kolejne analizy mogą to zmienić, co warto mieć na uwadze, bo zakłada się nawet wiek w postaci zaledwie 400 mln lat.
Krater uderzeniowy w regionie Pilbara jest też mniejszy
Szacunki sprzed kilku miesięcy zakładały, że krater uderzeniowy w Pilbarze może mieć nawet ponad 100 kilometrów średnicy. Te informacje również okazały się być nietrafione. Dziś mówi się o tym, że był znacznie mniejszy. Jego średnica to około 16 kilometrów i z pewnością uderzenie nie miało wpływu na powstawanie kontynentów lub życia, choć takie hipotezy wcześniej też brano pod uwagę.
Rozbieżności związane z wiekiem wynikają z technik stosowanych przez uczonych. W tym przypadku nie udało się z powodzeniem zastosować metody radiometrycznej wykorzystującej pomiary izotopów promieniotwórczych. Badacze bazują na prawie superpozycji związanej z osadzeniem się warstw skał jednych na drugich.
