Ujawniono jedną z genetycznych tajemnic mieszkańców starożytnego Teōtīhuacān

Jak podają legendy Teōtīhuacān zostało stworzone przez olbrzymów zwanych quinametin. Według podań mieli oni żyć na tym obszarze jeszcze przed pojawieniem się ludzi, a zniknęli wraz z nadejściem wielkiej tajemniczej katastrofy.

W swoim największym rozkwicie miasto zamieszkiwało około 200 000 ludzi i zajmowało powierzchnię około 21 kilometrów kwadratowych. Nazwa Teōtīhuacān została nadana temu miastu przez Azteków mówiących w języku nahuatl kilka wieków po upadku tego miasta. Interpretuje się, że jest to "miejsce narodzin bogów" lub też "miejsce tych, którzy mają drogę do bogów". Takie tłumaczenia dają nadzieję fanom sił nadprzyrodzonych i pradawnych obcych cywilizacji, że Teōtīhuacān było naprawdę wyjątkowe.

Właśnie w tym miejscu znajdują się najsłynniejsze piramidy mezoamerykańskie, czyli Piramida Słońca i Piramida Księżyca. Uważa się, że miasto to od 1 r. n.e. do 500 r. n.e. było największym miastem w obu Amerykach i jest uważane za pierwszą zaawansowaną cywilizację na kontynencie północnoamerykańskim.

Wracając do początków tego miasta, wczesna historia Teōtīhuacān jest dość tajemnicza, nie wiadomo skąd pochodzili jego założyciele. Około 300 r. p.n.e. ludność centralnych i południowo-wschodnich obszarów Mezoameryki zaczęła się gromadzić i formować większe osady.

Co ciekawe w tym miejscu nie odnaleziono dowodów na istnienie króla, lub innego władcy, dlatego też część uczonych uważa, że miasto było kierowane przez jakiś rodzaj "kolektywnego zarządzania". Trzeba zauważyć, że Teōtīhuacān był największym ośrodkiem miejskim w Mezoameryce jeszcze 1000 lat przed epoką Azteków, a samo miasto było już ruiną, kiedy przybyli tutaj Aztekowie. Część badaczy sugeruje, że Teōtīhuacān było wieloetnicznym miastem-państwem.

Naukowcy z niedawno odkrytych pochówków w Teōtīhuacān wyekstrahowali mitochondrialne DNA i zastosowali sekwencjonowanie nowej generacji. Takie podejście zaowocowało zmapowaniem całego genomu mitochondrialnego, co było nie lada wyzwaniem z powodu słabego zachowania DNA - wpływ na to miały szczególnie niekorzystne warunki glebowe i klimatyczne.

Jak podają naukowcy, DNA dawnych mieszkańców Teōtīhuacān związane jest z haplogrupami A2, B2 lub D1, które wskazują na współczesne linie rdzennych Amerykanów. Specjaliści twierdzą, że haplogrupa A2 była najbardziej rozpowszechniona, dalej była B2, a najmniej rozpowszechniona była haplogrupa D1. Sekwencja ta układa się w podobny wzorzec, który występuje w dawnej populacji środkowej Mezoameryki.

Dr Fuzuki Mizuno z University School of Medicine w Tokio w Japonii powiedział: - Wcześniej proponowaliśmy, że istnieją dwa typy skupisk populacji w oparciu o analizę częstości haplogrup wśród obecnych rdzennych mieszkańców Mezoameryki: klaster centro-mezoamerykański i klaster panamerykański. Szczegółowe informacje genomiczne uzyskane w tym badaniu można połączyć z naszymi wcześniejszymi danymi, aby określić, w jaki sposób dawni mieszkańcy Teōtīhuacān pasują do tych dwóch typów skupisk populacji. Stwierdzono, że są oni podobni do gromady centro-mezoamerykańskiej.

Grupa centro-mezoamerykańska obejmuje obszar od środkowej Mezoameryki, czyli obszar dzisiejszej Gwatemali, Belize, Hondurasu, południowego Meksyku, po obszar dzisiejszej Nikaragui i Kostaryki. Z kolei grupa panamerykańska obejmuje rdzenne populacje mieszkające na północno-zachodnich obszarach Mezoameryki, w tym populacje Mazahua, Cora, Pima, czy Tarahumara, a także populacje zamieszkujące region od Przesmyku Panamskiego aż do Ameryki Południowej (populacje Embera, Zenu, czy Ingano).

W trakcie badań wykonano także analizy izotopowe, by dowiedzieć się, jakie kiedyś panowały tutaj wzorce żywieniowe. Badania ujawniły, że populacja Teōtīhuacān była zależna głównie od kukurydzy, co potwierdzają wcześniejsze odkrycia archeologiczne.

Wyniki badań zostały opublikowane w czasopiśmie naukowym Annals of Human Biology.

***

Bądź na bieżąco i zostań jednym z 90 tys. obserwujących nasz fanpage - polub Geekweek na Facebooku i komentuj tam nasze artykuły!