Wieże WTC były ikoną Nowego Jorku. Manhattan po 11 września

Tego dnia cały zachodni świat wstrzymał oddech. 11 września 2001 seria czterech skoordynowanych zamachów terrorystycznych została przeprowadzona przez Al-Ka’idę, była początkiem "Wojny z Terroryzmem". Taki termin został oficjalnie wprowadzony do polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych przez administrację Georga W. Busha. 

Feralny wtorek zaczął się jak każdy przeciętny dzień. Część ludzi poszła do pracy w dzielnicy finansowej na Dolnym Manhattanie, inni spieszyli się, żeby zdążyć na samolot. Łączyło ich jedno - wszyscy tego dnia mieli zginąć.

4 kwietnia 1973 roku w dzielnicy finansowej na Dolnym Manhattanie w Nowym Jorku otwarto duży kompleks siedmiu budynków. My kojarzymy przede wszystkim Twin Towers, czyli Bliźniacze Wieże - 1 WTC (Północna Wieża) o wysokości 417 m i 2 WTC (Południowa Wieża) o wysokości 415,1 m. Przez dwa lata po ukończeniu były najwyższymi budynkami na świecie.

Pozostałe budynki kompleksu obejmowały:
Marriott World Trade Center (3 WTC) - 22 piętrowy hotel oferujący 825 pokoi, otwarty w 1981 r. jako Vista International Hotel i kupiony przez Marriott Corporation w 1995 r.
4 WTC - dziewięciopiętrowy, 36-piętrowy budynek w południowo-wschodniej części kompleksu, ukończony w 1975 r.
5 WTC - również 9-piętrowy budynek o wysokości 36 metrów w kształcie litery L. Otwarty w 1972 r.
6 WTC - najniższy z całego kompleksu, 8-piętrowy budynek o wysokości 28 metrów. Pełnił funkcję Urzędu Celnego Stanów Zjednoczonych w Nowym Jorku.
7 WTC - znany jako Salomon Brothers Building, miał 47 pięter. Kiedy budynek otwarto w 1987 r., Silverstein miał trudności z przyciągnięciem najemców. Salomon Brothers (amerykański międzynarodowy bank inwestycyjny) podpisał długoterminową umowę najmu w 1988 r. i został głównym najemcą budynku.

Bliźniacze Wieże były głównymi, najbardziej znanymi częściami Światowego Centrum Handlu. Obie liczyły 110 pięter, przy czym 8 z nich tworzyło dwukondygnacyjne piętra techniczne. Pomysłodawcą był David Rockefeller (tak, z tych Rockefellerów), a celem było pobudzenie odnowy miejskiej na Dolnym Manhattanie. Jego brat, Nelson, ówczesny gubernator Nowego Jorku podpisał umowę budowy.

Zaprojektował je japońsko-amerykański architekt Minoru Yamasaki. Każdy z wieżowców podzielił na trzy strefy traktowane jak osobne budynki. Posiadały one osobny system wind, w którym znajdowało się po 6 dźwigów. Łącznie oba wysokościowce posiadały 23 windy ekspresowe, 72 windy strefowe i 3 windy serwisowe (łącznie 98). Windy kursowały pomiędzy piętrami przesiadkowymi, tzw. Sky Lobby zaprojektowanymi na 44. i 78. piętrze. Te ekspresowe zatrzymywały się wyłącznie na parterze i jednym ze Sky Lobby.

Wszystkie windy i klatki schodowe umieszczone były w centralnej części budynku, czyli rdzeniu. Miał on kształt prostokąta o wymiarach 26 × 40 metrów. Część podziemna mieściła nie tylko parking na 2 tys. samochodów, ale także skarbiec, w którym przechowywano złoto. Według oficjalnych informacji było to 3,8 tys. sztabek o łącznej wadze 12 ton i wartości 100 milionów dolarów. Pod ziemią mieściło się także największe centrum handlowe na Dolnym Manhattanie.

Podczas budowy WTC wykorzystano nowe podejście bangladesko-amerykańskiego inżyniera konstrukcyjnego Fazlura Rahmana Khana, oparte na konstrukcji rurowej, co pozwoliło jeszcze bardziej otworzyć piętra i zyskać przestrzeń. Wraz ze stalowym rdzeniem i kolumnami obwodowymi zabezpieczonymi materiałem ognioodpornym całość tworzyła stosunkowo lekką konstrukcję, która lepiej znosiła podmuchy wiatru niż np. masywny Empire State Building. Aby zmniejszyć uciążliwość kołysania na najwyższych piętrach, zamontowano zaprojektowane specjalnie dla wież amortyzatory. Pierwsze mankamenty wież ujawnił pożar w 1975 roku. Przez brak instalacji tryskaczowej spowodował znaczne szkody, choć na szczęście obyło się bez ofiar. Po trzech godzinach został ugaszony.

Kompleks WTC mieścił 430 firm, w których każdego dnia pracowało około 50 tys. osób i do których przybywało 140 tys. gości. Był tak duży, że miał własny kod pocztowy 10048.

Choć Bliźniacze Wieże kojarzymy z tragedią z 2001 roku, to pierwszy zamach miał miejsce jeszcze w XX wieku. 23 lutego 1993 roku pod północną wieżą eksplodowała furgonetka wypełniona 700 kilogramami azotanu amonu, znanego lepiej pod potoczą nazwą saletra amonowa - składnika wielu materiałów wybuchowych.

11 września 2001 roku o 8:46:40 samolot linii American Airlines Flight 11 rozbił się o północną fasadę Północnej Wieży. Uderzył między 93. a 99. piętrem. Uszkodzenia zniszczyły wszelkie możliwości ucieczki, doprowadzając do uwięzienia 1344 osób. Zawaliła się po około 102 minutach pożaru, który dodatkowo osłabił zniszczone przez uderzenie stalowe elementy konstrukcyjne.

Siedemnaście minut później, o 9:03:11 w południową fasadę Południowej Wieży rozbił się drugi samolot United Airlines Flight 175. Uderzył między 77. a 85. piętrem, jednak lekkie przesunięcie spowodowało, że zachowała się jedna klatka schodowa. Mimo niższego uderzenia (czyli odcięcia większej liczby pięter), uwięzionych zostało mniej osób (podaje się, że poniżej 700).

Hotel Marriott World Trade Center został zniszczony podczas zawalenia się dwóch wież. Trzy pozostałe budynki na placu WTC zostały poważnie uszkodzone przez gruz i później zburzone. Proces oczyszczania i odzyskiwania terenu World Trade Center trwał osiem miesięcy.

Na miejscu wież WTC powstaje nowe Centrum Światowego Handlu z sześcioma wieżowcami, z których ukończono cztery. Najbardziej znanym jest One Trade Center. Łącznie z iglicą ma 541 metrów, co jest nawiązaniem do roku, w którym podpisano Deklarację Niepodległości Stanów Zjednoczonych. Miało to miejsce w 1776 roku, a wysokość wieżowca w stopach to właśnie symboliczne 1776 stóp.