Termity w natarciu. Rosja rozpoczyna seryjną produkcję

Podczas inwazji Rosji na Ukrainę widzieliśmy już wiele różnych modeli dronów, zarówno zwiadowczych, jak i kamikadze. Bezzałogowe statki powietrzne przypominające śmigłowce szturmowe nie są jeszcze jednak zbyt popularne - niestety może się to zmienić już niedługo, bo Kreml zaczyna seryjną produkcję MDP-01 "Termite". Prezentacja odbyła się podczas wizyty zastępcy przewodniczącego Rady Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej, Dmitrija Miedwiediewa, w moskiewskim parku przemysłowym "Rudnewo".

Jak informuje serwis Defense Blog, nieujawniony kontrakt na znaczną liczbę tych dronów został podpisany już w 2021 roku, czyli jeszcze przed rosyjskim atakiem na Kijów. Ten dron typu helikopter został opracowany i będzie produkowany przez Przedsiębiorstwo Naukowo-Produkcyjne "Strela" w Żukowskim, należące do Grupy Kronsztadt. Warto tu przypomnieć, że mniej więcej w tym samym czasie grupa ogłosiła rozpoczęcie budowy fabryki do seryjnej produkcji bezzałogowców bojowych dla rosyjskiej armii i potencjalnych klientów, więc Termity produkowane będą najpewniej właśnie tam.

MDP-01 "Termite" może pochwalić się maksymalną masą startową 450 kg, lata z prędkością nawet 150 km/h i na wysokości 3500 m. Jest przystosowany do przenoszenia rakiet kierowanych C-8L, wywodzących się z niekierowanych rakiet lotniczych S-8 wykorzystywanych przez rosyjskie lotnictwo wojskowe (pocisk typu powietrze-ziemia kal. 80 mm, stosowany od lat 70. ubiegłego wieku).

Producent przekonuje, że uzbrojenie to jest odpowiednikiem amerykańskiego APKWS, czyli projektowej konwersji niekierowanych rakiet Hydra 70 z precyzyjną amunicją kierowaną, która jest znacznie tańsza niż klasyczne pociski naprowadzane laserowo.

W przeciwieństwie do swoich poprzedników, pocisk będący głównym uzbrojeniem drona MDP-01 "Termite" jest wyposażony w półaktywnie laserowo naprowadzaną głowicę z ładunkiem wybuchowo-odłamkowym o zasięgu do 6 kilometrów. Naprowadzanie półaktywne polega na ciągłym odbieraniu fal odbitych od celu, lecz wysyłanych przez nadajnik znajdujący się poza pociskiem, np. na dronie, samolocie czy na ziemi.

Umożliwia to operatorowi drona precyzyjne atakowanie celów wskazanych laserowo, a brak własnego nadajnika zmniejsza wagę i koszt pocisku - co prawda zewnętrzny nadajnik musi być stale nakierowany na cel, w czym mogą przeszkadzać różne obiekty czy chmury, ale i tak mowa o zdecydowanie większej precyzji i poziomie wyrafinowania w porównaniu z podstawowym niekierowanym pociskiem rakietowym.