Czy twoja chihuahua ma wilcze geny? Odpowiedź może cię zadziwić
Najnowsze badania genetyczne dowodzą, że większość współczesnych ras psów wciąż posiada w sobie ślad wilczego pochodzenia. To właśnie wilcze DNA ukształtowało cechy takie jak wielkość, węch czy unikalne mechanizmy adaptacji do różnych środowisk. Odkrycie to nie tylko pozwala lepiej zrozumieć ewolucję psów, ale i wskazuje, że ich genomy mogą tolerować znaczną obecność genów wilka bez utraty psich cech.
Nie wszystkie współczesne rasy psów przypominają swoich wilczych przodków, jednak wszystko wskazuje na to, że większość z nich ma wykrywalny poziom wilczego pochodzenia. To właśnie ono ukształtowało ich ewolucję i zapewniło im unikalne korzyści w zakresie przetrwania w różnorodnych środowiskach ludzkich.
Wilki odegrały dużą rolę w ewolucji psów
Nowe badania przeprowadzone przez naukowców z Amerykańskiego Muzeum Historii Naturalnej i Narodowego Muzeum Historii Naturalnej Smithsonian ujawniają, że wilcze pochodzenie dzisiejszych psów pozwoliło im ukształtować takie cechy jak wielkość ciała, węch i osobowość.
- Współczesne psy, zwłaszcza domowe, mogą wydawać się tak odległe od wilków, które często są demonizowane - powiedziała główna autorka badania, Audrey Lin. - Są jednak pewne cechy, które mogły odziedziczyć po wilkach, a które dziś bardzo cenimy u psów i które chcemy zachować w ich linii rodowej. To badanie dotyczy psów, ale pod wieloma względami mówi nam także o wilkach.
Psy ewoluowały poprzez interakcje między ludźmi a wilkami szarymi około 20 000 lat temu i od tamtej pory są wszechobecne w społecznościach ludzkich. Pomimo tego, że oba te gatunki żyją w tych samych regionach geograficznych, nie krzyżują się między sobą. Znamy tylko nieliczne dowody na celowy przepływ genów między tymi grupami po tym, jak udomowienie psów oddzieliło ich pule genowe.
Czy pies z DNA wilka nie jest tym, jakiego znamy?
- Przed tymi badaniami wiodące nauki zdawały się sugerować, że aby pies był psem, nie może w nim być zbyt dużo wilczego DNA, o ile w ogóle - stwierdziła Lin. - Jednak po dokładnym zbadaniu współczesnych genomów psów odkryliśmy, że zawierają one geny wilka. Sugeruje to, że genomy psów mogą "tolerować" DNA wilka do nieznanego poziomu i nadal pozostawać psami, które znamy i kochamy.
Naukowcy przeanalizowali 2693 opublikowane genomy psów i wilków, aby połączyć dowody na przepływ genów między tymi gatunkami. Okazało się, że ponad 64 proc. współczesnych psów rasowych jest nosicielami wilczego DNA z domieszki, która miała miejsce około tysiąc pokoleń temu.
I tak wśród rasowych psów najbardziej "wilcze" były duży gończy anglo-francuski trójkolorowy (od 4,7 do 5,7 proc. wilczego DNA) oraz owczarek Shiloh (2,7 proc.). O ile ten drugi wywodzi się z krzyżówek z wilczakami, mających na celu stworzenie zdrowszych i bardziej przyjaznych dla rodziny psów pasterskich w USA, o tyle pochodzenie dużych gończych anglo-francuskich trójkolorowych, czyli najpopularniejszych obecnie psów gończych we Francji, jest nieoczekiwane.
Udało się odkryć kilka wzorców w danych, m.in. to, że u większych psów oraz tych hodowanych do określonych zadań występuje większy procent wilczego DNA. Natomiast teriery, psy myśliwskie i gończe mają średnio najmniejsze pochodzenie wilcze. Co ciekawe, u dużych psów stróżujących, takich jak bernardyn czy mastif neapolitański, nie wykryto wilczego DNA, jednak małe chihuahua mają około 0,2 proc. wilka w sobie - nie można więc patrzeć jedynie przez pryzmat wyglądu przy badaniach.
Przez lata psy musiały rozwiązywać różnego rodzaju problemy ewolucyjne związane z życiem wśród ludzi, czy to przetrwanie na dużych wysokościach, poszukiwanie pożywienia podczas swobodnego przemierzania wsi, czy też ochrona stada. Wydaje się, że wykorzystują one geny wilków jako część zestawu narzędzi, które pozwalają im kontynuować swoją ewolucyjną historię sukcesu
Analiza wykazała również ważne adaptacje, które psy odziedziczyły od wilków, np. rozmieszczenie genu podobnego do wilka tybetańskiego, który pomaga mastifom tybetańskim tolerować warunki niedoboru tlenu na Wyżynie Tybetańskiej i w Himalajach.
Badanie zostało opublikowane w czasopiśmie Proceedings of the National Academy of Sciences.
