Leonardo da Vinci badał grawitację sto lat przed Newtonem

Czy to możliwe, że genialny umysł Leonarda da Vinci mógł mieć ogromny wpływ na sukcesy Izaaka Newtona, który w 1687 roku opublikował swoją teorię grawitacji, opisując zarówno spadanie obiektów na ziemi, jak i ruch ciał niebieskich i opierając się na zaproponowanych przez siebie zasadach dynamiki oraz prawach Keplera dotyczących odległości planety od Słońca?

Tak zdają się sugerować autorzy nowego badania, przedstawiając dowody na to, że słynny renesansowy artysta i uczony mógł badać podstawowe aspekty grawitacji już ponad 100 lat wcześniej. Badacze przeanalizowali m.in. dostępne w cyfrowej formie diagramy z zeszytów Leonarda, które pokazują związek między ruchem naturalnym, ruchem skierowanym i wyrównaniem ruchu - to dowód na uznanie grawitacji za rodzaj przyspieszenia.

I chociaż uczony nie dysponował takimi narzędziami jak jego późniejsi koledzy, to miał swoje sposoby badawcze, a w przypadku grawitacji mówimy choćby o teście z piaskiem wysypującym się ze słoika.

Leonardo zdawał sobie sprawę, że gdyby słój był ciągnięty wzdłuż płaszczyzny poziomej z taką samą prędkością jak siła ściągająca ziarna, piasek utworzyłby przeciwprostokątną trójkąta, a to uświadomienie sobie zmiany prędkości spadającego obiektu w czasie jest kluczowym krokiem na drodze do znalezienia stałej grawitacji na Ziemi.

Ta stała grawitacji została później wykorzystana przez Newtona do zdefiniowania jego praw ruchu oraz przez Alberta Einsteina w jego ogólnej teorii względności. Leonardo wiedział, że coś znalazł, ale nie był pewien, co to było - niemniej, chociaż w jego obliczeniach były błędy, odtworzenie tych eksperymentów w laboratorium ujawniło, że jego algorytm obliczył nieuchwytną stałą grawitacji z 97-procentową dokładnością w porównaniu z nowoczesnymi metodami i równaniami.