Jak działa bomba atomowa i czym różni się od bomby wodorowej?

W uproszczeniu broń ta jest rakietą, której jeden koniec ma stożkowaty kształt, w drugim końcu znajdziemy system napędowy oraz stabilizatory.

Bomba dzieli się na dwa stopnie. W pierwszym jest głowica atomowa, w drugim rdzeń zapłonowy otoczony paliwem, które jest potrzebne do fuzji - tę część pokrywa płaszcz uranowy.

W broni jądrowej zamontowane są także obwody elektroniczne, czujniki, detonator, czy wysokościomierz.

Najszerszym pojęciem z tej kategorii jest broń jądrowa, której energia wybuchu pochodzi z przemian jądrowych. W "podkategoriach" znajdziemy bombę atomową i bombę wodorową (termojądrową). Działanie pierwszej polega na reakcji łańcuchowej rozszczepienia jąder pierwiastków uranu na lżejsze pod wpływem bombardowania neutronami.

Prowadzi to do rozpadania się jąder, które z kolei emitują kolejne neutrony bombardujące inne jądra, tworząc reakcję łańcuchową. Z kolei działanie bomby wodorowej polega na reakcji termojądrowej wodoru - łączą się lekkie jądra atomowe (wodoru lub helu) w cięższe. Towarzyszy temu powstanie ogromnej ilości energii. Bomba wodorowa jest silniejsza niż bomba atomowa.

Car bomba była najsilniejszą bombą wodorową (termojądrową) w dziejach ludzkości. Została stworzona przez radzieckich naukowców, a zdetonowano ją w 1961 roku na archipelagu Nowej Ziemi na Oceanie Arktycznym. Według źródeł USA jej moc wynosiła około 58 megaton, zaś według radzieckich 50 megaton.

Bomba ważyła około 27 ton i została zrzucona z samolotu Tupolew Tu-95W, który został specjalne przystosowany do tej misji. Zakładano, że piloci mają 50 proc. szans na przeżycie. Detonacja Car bomby nastąpiła 4 km nad ziemią, zaś powstała kula ognia miała promień około 4 000 m. Skutkiem tej niewyobrażalnej eksplozji było to, że część mniejszych wysp całkowicie wyparowała, a wybuch był odczuwalny na Alasce.

Powstała fala sejsmiczna okrążyła Ziemię trzy razy, a eksplozja była widoczna z aż z 900 km. Grzyb atomowy miał 60 km wysokości i 30 - 40 km średnicy. W odległości 100 km od miejsca zrzutu można było doznać oparzeń trzeciego stopnia.