Polska supernowa 2016P0

Supernowe to jedne z najbardziej energetycznych zjawisk we wszechświecie. W momencie “zapłonu” jasność pojedynczej supernowej może przewyższyć jasność całej galaktyki, w której się znajduje. Supernowe są zjawiskami, dzięki którym we wszechświecie znajduje się więcej pierwiastków cięższych od tlenu (a w szczególności od żelaza), ważne także dla powstania planet oraz życia.  Rantiga Osservatorio jest pierwszym w pełni zorganizowanym polskim projektem mającym na celu przegląd nieba, identyfikację oraz obserwacje drobnych ciał Układu Słonecznego w tym planetoid bliskich Ziemi (NEO) oraz komet. Projekt oficjalnie rozpoczął się 20 marca 2012 roku. Prowadzą go Michał Żołnowski, Michał Kusiak, Rafał Reszelewski oraz Grzegorz Duszanowicz. Obserwatorium położone jest we Włoszech w miejscowości Tincana, na pograniczu Emilii-Romanii i Toskanii. W porównaniu z warunkami panującymi w Polsce wypada ono znacznie lepiej, jeśli chodzi o liczbę pogodnych nocy.  19 stycznia dzięki temu obserwatorium udało się odkryć supernową w galaktyce NGC 5374. W momencie odkrycia supernowa była prawdopodobnie w fazie wzrostu jasności. Jest to dość ważne odkrycie, gdyż profesjonalni astronomowie mogli wcześniej śledzić dokładnie proces rosnącej jasności supernowej. Jasność supernowej oceniono na około +16 magnitudo.  Supernowa prawdopodobnie jest w fazie nasilającego się rozbłysku. Oznacza to, że mieliśmy szczęście jeszcze przed jej maksimum jasności. Przez to odkrycie to jest interesujące dla profesjonalnych astronomów, gdyż będą mogli prześledzić proces rosnącej jasności wybuchającej gwiazdy jaką jest supernowa.  Odkrycia supernowych przez astronomów amatorów wciąż się zdarza, choć znacznie częściej wykrycia następują dzięki zautomatyzowanym programom przeglądowym. Przykładami takich programów jest All Sky Automated Survey for SuperNovae (ASAS-SN) czy PS1 Science Consortium, każdego roku wykrywające kilkaset nowych supernowych.