​Na Księżycu jest więcej metalu, niż naukowcy sobie wyobrażali

Od dziesięcioleci trwa debata na temat tego, jak powstał Księżyc. Wiodąca teoria sugeruje, że obiekt wielkości Marsa zderzył się z Ziemią miliardy lat temu. Ta tajemnicza planeta rozpadła się na kawałki po zderzeniu, a część Protoziemi została wyrzucona w przestrzeń kosmiczną. Pył i gruz otoczyły naszą planetę pierścieniem, a Księżyc, który obserwujemy dzisiaj jest wynikiem złączenia elementów tego pierścienia.

Skład chemiczny Księżyca nie wykazuje jednak wyraźnych dowodów potwierdzających tę teorię. Wzgórza na Srebrnym Globie, widoczne z Ziemi jako jasne regiony, mają skały o mniejszej ilości minerałów metalonośnych w stosunku do naszej planety.

To mogłoby mieć sens, gdyby w momencie zderzenia z obiektem wielkości Marsa, Ziemia była planetą warstwową - z cięższymi metalami zgromadzonymi w rdzeniu. Tak jednak nie było, bo młoda Ziemia miała zupełnie inną budowę niż świat, który obserwujemy dzisiaj.

Najnowsze obserwacje sondy LRO mogą wyjaśniać rozbieżności. Dzięki zastosowaniu urządzenia o nazwie Mini-RF, naukowcy są w stanie mapować geologię Księżyca, poszukiwać lodu wodnego i testować technologie komunikacyjne. Instrument ten szukał lodu wodnego na północnej półkuli Księżyca. Naukowcy zauważyli, że stała dielektryczna na Srebrnym Globie zmienia się wraz z wielkością krateru, ale tylko do pewnego punktu. W przypadku kraterów o średnicy 5-20 km, stała dielektryczna była na stałym poziomie.

Te różnice dało się wyjaśnić tylko za pomocą dużego nagromadzenia tlenków metali na Księżycu. Wykazano, że większe kratery rzeczywiście zawierają więcej metali, co odbija się na stałej dielektrycznej powierzchni. 

Obserwacje LRO to mały krok w stronę lepszego zrozumienia początków Księżyca. Informacje te mogą być kluczowe w przyszłości, gdy na Srebrnym Globie będziemy budować stałe bazy.