IRIS-T

IRIS-T opracowano na przełomie XX i XXI wieku w ramach programu wdrożonego przez Niemcy. Prace nad systemem były prowadzone razem z Grecją, Włochami, Kanadą, Szwecją oraz Norwegią. W międzyczasie z projektu wycofała się Kanada, a dołączyła do niego Hiszpania, pełniąc rolę partnera zaopatrzeniowego.

W porównaniu do AIM-9M Sidewinder, IRIS-T ma dużo wyższą odporność na ECM oraz lepszą możliwość tłumienia odblasków. Poprawa w rozróżnianiu celu pozwoliła na zwiększenie zasięgu ognia czołowego od pięciu do ośmiu razy.

IRIS-T jest w stanie przechwycić cele o niewielkich rozmiarach, a także te, które bardzo szybko się poruszają. Radzi sobie z rakietami powietrze-powietrze i ziemia-powietrze, a także z dronami i pociskami manewrującymi. Pociski w wariantach IRIS-T, IRIS-T SLS oraz IRIS-T SLM mają zwiększoną możliwość niszczenia helikopterów, pocisków samosterujących, samolotów, rakiet przeciwradarowych, pocisków powietrze-ziemia, pocisków przeciwokrętowych oraz rakiet dużego kalibru. Są wyposażone w aktywny radarowy zapalnik zbliżeniowy zwiększający prawdopodobieństwo bezpośredniego trafienia w cel. 

Pocisk IRIS-T został wprowadzony na rynek w 2005 roku. Warianty ziemia-powietrze pojawiły się później. W 2015 r. przedstawiono IRIS-T SLS krótkiego zasięgu, a w 2022 r. IRIS-T SLM o średnim zasięgu. 

Niemcy dostarczyły baterię IRIS-T na front w Ukrainie. Składa się ona z trzech wyrzutni umieszczonych na ciężarówkach, a każda z nich ma osiem pocisków o zasięgu 40 km. W skład systemu wchodzi także pojazd dowodzenia, który może znajdować się do 20 km dalej. Jest on w stanie wystrzelić oraz śledzić wszystkie 24 pociski na raz. 

Pociski IRIS-T są też przenoszone przez niemieckie i włoskie samoloty Typhoon, hiszpańskie F/A-18 Hornet, a także szwedzkie Gripeny i greckie F-16 Fighting Falcon. 

Morską wersją pocisku jest wariant IDAS. Jego główną funkcją jest zwalczanie zagrożenia z powietrza, a także małych i średnich jednostek nawodnych oraz bliskich celów na lądzie. 

Pociski IRIS-T są zaprojektowane w taki sposób, aby można było je wykorzystać w tych samych wyrzutniach, co AIM-9 Sidewinder. Mają jednak większą czułość systemu naprowadzającego od swoich amerykańskich odpowiedników.