Jaki system przeciwlotniczy posiada Ukraina? Jak on działa?
Nasi wschodni sąsiedzi nie posiadają jednolitego systemu przeciwlotniczego. W jego skład wchodzi wiele odrębnych urządzeń różnego typu, który pochodzi jeszcze z czasów radzieckich. W trakcie trwającej wojny Ukraina otrzymała od zachodnich sojuszników nowoczesne systemy przeciwlotnicze i przeciwrakietowe. Jak działają te sprzęty?
Jak poinformowała agencja Reutera, prezydent USA Joe Biden przekazał wiadomości partnerom G7 i NATO, że w Przewodowie eksplodował pocisk ukraińskiej obrony przeciwlotniczej produkcji rosyjskiej. Został on wystrzelony w kierunku wrogiej, rosyjskiej rakiety nadlatującej z Rosji i przez przypadek rozbił się na terytorium Polski.
Jednym z tych urządzeń jest system S-300 dalekiego zasięgu (zasięg dla celów aerodynamicznych: 40 - 200 km; dla celów balistycznych: 5 - 40 km), który służy do neutralizowania wrogich samolotów i pocisków manewrujących. Sprzęt był produkowany od 1975 do 2011 roku.
System ten jest zautomatyzowany. Radary oznaczają cel i przesyłają dane o jego trajektorii do stanowiska dowodzenia, które porównuje dane z kilku radarów. Mogą być one oddalone od siebie nawet o 80 km. Eksperci uważają, że S-300 to jeden z potężniejszych systemów tego typu, które są aktualnie stosowane w tej części świata.
Kolejnym ukraińskim systemem przeciwlotniczym jest 9K37 Buk również produkcji radzieckiej. Sprzęt został opracowany w 1979 roku, a jego głównym celem jest zwalczanie trudnych do przechwycenia obiektów, w tym samolotów i pocisków manewrujących. Pocisk ma 5,5 m długości i waży 690 kg, przy masie głowicy 70 kg. Rakieta posiada radarowy zapalnik zbliżeniowy, który wybucha, gdy znajdzie się blisko wyznaczonego celu. Pocisk ten osiąga prędkość 1200 m/s, a jego zasięg wynosi 30 - 70 km (w zależności od wersji).
System Tor jest systemem ziemia-powietrze krótkiego zasięgu i radzieckiej produkcji. Operuje w każdych warunkach atmosferycznych, na niskich i średnich wysokościach. Jest w stanie niszczyć samoloty, śmigłowce, drony, pociski manewrujące, czy inne zagrożenia balistyczne. Maszyna może wykrywać wrogie cele nawet podczas ruchu. System wyposażony jest w radar dopplerowski w paśmie G/H z pasywną anteną skanowaną elektronicznie.
Innym systemem, który znajduje się na wyposażeniu ukraińskiego wojska jest 9K33 Osa, który jest samobieżnym przeciwlotniczym zestawem rakietowym. Posiada system REGA 2, który umożliwia dokładne zobrazowanie pełnej sytuacji w powietrzu oraz "dowiązanie topograficzne własnego położenia za pomocą systemu GPS". Zasięg wynosi od 1,5 do 15 km. Maszyna uzbrojona jest w sześć pocisków rakietowych, z kolei radar kierowania ogniem zbudowany jest z eliptycznej obrotowej anteny obserwacyjnej o zasięgu wykrywania 30 km.
9K35 Strieła-10 to kolejny radziecki samobieżny przeciwlotniczy system rakietowy bliskiego zasięgu, który znajduje się w ukraińskiej armii. Wyposażony jest w cztery przeciwlotnicze pociski rakietowe 9M37, 9M37M lub w 9M333. Pociski mają długość około 2,2 m, masę około 40 kg i mogą niszczyć cele w zasięgu od 0,8 km do 5 km na wysokości 25 - 3500 metrów. W zależności od wykorzystanego pocisku, ich prędkość waha się od 360 do 800 m/s. Naprowadzane są na cel w sposób pasywny, optyczny i/lub z wykorzystaniem podczerwieni.
Ostatnim poradzieckim systemem przeciwlotniczym jest 2K22 Tunguska, który został opracowany na początku lat 80. W skład uzbrojenia wchodzi podwójna dwulufowa armata automatyczna 2A38M 30 mm oraz osiem rakiet 9M311. Maszyna posiada radar wykrywający zagrożenie z odległości 18 km.
Ponadto w skład ukraińskiej obrony powietrznej wchodzi inny sprzęt produkcji radzieckiej i zachodniej (dostarczony w ramach pomocy militarnej od początku rosyjskiej napaści), w tym m.in.: działka przeciwlotnicze ZU-23-2, polskie PPZR Piorun, systemy NASAMS, Aspide, amerykańskie FIM-92 Stinger, czy pociski Starstreak.
