S-300

System S-300 złożony jest z kilku modeli w zależności od użycia i zasięgu.

 

System S-300P, posiada rakiety 5W55, które wyposażone są w silniki na paliwo stałe i zwalczają cele w odległości do 47 km. Ich sterowanie odbywa się za pomocą autopilota i komend radiowych. Ich masa wynosi 1480 kg. Do śledzenia i zwalczania celów wykorzystuje radar trójwymiarowy.

Kolejną wersją systemu jest S-300PS, który wprowadzony został w 1982 roku. Pozwala on na przemieszczanie się w terenie, przy pomocy ciężkich samochodów terenowych.

Przy użyciu samobieżnych wyrzutni rakiet pozwala na jednoczesne śledzenie i zwalczanie kilku celów. Jego zasięg pozwala namierzyć i uderzyć w cele w odległości do 75 km, a masa startowa rakiety wynosi 1664 kg.

Produkowana seryjnie wersja samobieżna S-300PM (PMU1) została poprawiona pod względem charakterystyk systemu. Nowa wersja znacząco wpłynęła na zmiany w elektronice i uzbrojeniu, dzięki czemu zwiększono zasięg pocisków do 150 km przy masie startowej pocisku 1799 kg.

System PMU1 pozwala zwalczać skutecznie operacyjno-taktyczne pociski balistyczne na odległość do 40 km. Ma zdolność do śledzenia dziewięciu celów jednocześnie, a 6 z nich zwalcza 12 pociskami na raz. Do transportu wykorzystywany jest wzmocniony pojazd MAZ-543M z ośmiokołowym podwoziem. Dodatkowo wprowadzono naczepy holowanie z wyrzutniami mające 14,3 metrów długości. 

 

Rozwijając system S-300PM stworzono system uznawany za faworyta - S-300PMU2, w którym ulepszono podzespoły elektroniczne i zwiększono zasięg rakiet do 200 km. Ponadto dokonano modyfikacji w głowicy rakiet 48H6Je2.

System rodziny S-300P wprowadzono, aby uzbroić armię radziecką w latach 80, zastępując stare systemy, takie jak: S-75, S-125 oraz S-200. Po rozpadzie ZSRR eksportowane były w różnych wersjach przez Rosjan, do innych krajów bloku wschodniego. 

Były jednym z najistotniejszych elementów obrony powietrznej: w Chinach, na Ukrainie, na Białorusi, w Syrii, w Indiach.

 

Znaczenie nazwy systemu wywodzi się od słowa “Samosowietujuszczij”, oznaczającego “samoprowadzący się” i odnoszącego się do systemu samodzielnego naprowadzania.