Na Ukrainę spadły wszystkie rodzaje rosyjskich rakiet

Armia Kremla zdecydowała się zemścić za wizytę prezydenta Ukrainy w Polsce, która była związana z podpisaniem umów dotyczących wzajemnej współpracy militarnej i obronnej. Rosjanie wysłali na stolicę Ukrainy i największe miasta ponad 36 sztuk różnego rodzaju potężnych rakiet.

Niestety, część z nich przedarła się przez systemy obrony powietrznej i sięgnęła celu. W wyniku tego zginęło ponad 30 osób, a 140 kolejnych zostało poważnie rannych. Największą tragedią było uderzenie pocisku w szpital dziecięcy. Jak tłumaczą przedstawiciele Sił Zbrojnych Ukrainy, Rosjanie chcieli przetestować ukraińskie systemy obrony. I zdały one egzamin na trójkę z plusem.

Władze w Kijowie od kilku miesięcy proszą kraje NATO, by te dostarczyły co najmniej siedem dodatkowych systemów obrony o nazwie Patriot, które mogłyby sprawić, że rosyjskie rakiety nie spowodowałyby takiej masakry ludności cywilnej, jaka miała miejsce wczoraj (08.07) w Kijowie.

Ta sytuacja ma się zmienić za kilka dni, ponieważ na szczycie NATO w Waszyngtonie mają pojawić się gwarancje dostarczenia do Ukrainy wszystkich potrzebnych systemów obrony oraz kilku dodatkowych. Chodzi tutaj o systemy Patriot, NASAMS, Hawk, IRIST-T czy SAMPT-T. Ukraina może otrzymać kolejne dwa systemy Patriot ze Stanów Zjednoczonych i Rumunii, oraz nawet sześć z Izraela.

Siły Zbrojne Ukrainy poinformowały, że udało się strącić jeden hipersoniczny pocisk Ch-47M2 Kindżał, 12 na 14 pocisków manewrujących Kalibr, trzy z czterech pocisków balistycznych Iskander-M, 9 z 13 pocisków manewrujących Ch-101, jeden pocisk hipersoniczny 3M22 Cyrkon oraz wszystkie trzy pociski manewrujące z rodziny Ch-59/69. Najbardziej dziwi fakt, że Rosjanie użyli broni, która pierwotnie nie została zaprojektowana do ataków na obiekty znajdujące się na lądzie, jak np. pocisk Ch-22. Dwie sztuki tych pocisków sięgnęły celów.

Pociski Kalibr, w zależności od wariantu, mierzą od 6,2 do 8,9 m, ważą od 1,3 do 2,3 tony i wyposażone są w głowicę konwencjonalną lub termojądrową o masie od 400 do 500 kg. Są one zdecydowanie ulubioną bronią Rosji, jeśli chodzi o wyprowadzanie precyzyjnych ataków z dystansu na wrogie cele. Pocisk ma szacowany zasięg od 1500 do 2500 km i charakteryzuje się niskim profilem lotu. Pocisk stał się podstawą zdolności uderzeń naziemnych rosyjskiej marynarki wojennej.

Pocisk Ch-69 bazuje na swoim starszym bracie w postaci Ch-59 (X-59). To odpowiednik amerykańskiego AGM-158 JASSM, czyli wszechstronnej broni wykorzystywanej do ataków na cele powietrzne, naziemne i morskie. Co ciekawe, Ch-69 to pocisk typu stealth, a właściwości te gwarantują przede wszystkim konstrukcja kadłuba i specjalnie opracowana powłoka pochłaniająca promieniowanie, dzięki którym pocisk ma być prawie niewykrywalny dla radarów obrony powietrznej wroga.

Ch-47M2 Kindżał to rosyjski hipersoniczny, rakietowy kompleks lotniczy (Wysokotocznyj Gipierzwukowyj Awiacjonnyj Rakietnyj Kompleks Kinżał) składający się z rakiety Ch-47M2 oraz przenoszącego ją samolotu MiG-31K izdielije 06. Pocisk ma długość 7,11 m, średnicę 0,86 m, masę 4500 kg i oferuje zasięg ok. 2000 km.

W zależności od wariantu, pociski Iskander mają masę do 5 ton i maksymalny zasięg do 500 kilometrów. Ich atrybutem jest fakt, że mogą one rozpędzić się w locie do nawet 8600 km/h, co czyni je bardzo trudnymi do neutralizacji przez nawet najlepsze systemy obrony powietrznej.

Ch-101 (Kh-101) to rosyjski strategiczny pocisk manewrujący powietrze-ziemia z głowicą konwencjonalną (Ch-101) lub jądrową (Ch-102), o cechach obniżonej wykrywalności. Ch-101 może razić cele oddalone o ok. 4500-5500 kilometrów. Pocisk mierzy 745 cm długości, 74 cm średnicy i ma masę od 2200 do 2400 kg. Sama głowica to 400 kg materiału wybuchowego. Co ciekawe, według różnych źródeł, głowica składa się z dwóch części i może razić dwa różne cele. Pocisk może przemieszczać się z prędkością do 1000 km/h i manewrować w locie, co czyni go trudnym do wykrycia i neutralizacji.