Nowoczesne systemy uzbrojenia dla Ukrainy. Amerykanie wyślą system PATRIOT?

Wysłanie artylerii rakietowej HIMARS wydaje się realne. Wstrzymuje jednak ten proces decyzja polityczna administracji Joe Bidena, która obawia się, że ten krok może doprowadzić do eskalacji. W przypadku zestawów PATRIOT wydaje się to mniej prawdopodobne ze względu na to, że wymagałoby by to dogłębnych zmian.

Lekka wieloprowadnicowa wyrzutnia rakiet produkcji Lockheed Martin została opracowana pod koniec 90. XX wieku dla armii Stanów Zjednoczonych. Mierzy 7 metrów długości, 2,4 szerokości oraz 3,2 metra wysokości. Osiąga prędkość 95 km/h, a zasięg jej wynosi 480 kilometrów.

HIMARS przewozi pojedynczą wyrzutnię tożsamą z systemem M270 MRLS, jednak ta tutaj jest o połowę mniejsza. Taki był zresztą cel konstruktów, którzy chcieli stworzyć lżejszy odpowiednik systemu M270. Może ona przenosić pociski o kalibrze 227 mm, a także amunicje kierowaną o zasięgu od 15 do ponad 70 kilometrów.  Zestaw może używać standardowych niekierowanych pocisków typu MLRS o kalibrze 227 mm, ale również amunicję kierowaną o zasięgu od 15 do ponad 70 k. Jest też w stanie używać pocisków z subamunicją kasetową.

Zestawy Patriot PAC-3 to amerykański taktyczny rakietowy system antybalistyczny oparty na kinetycznych pociskach antyrakietowych służący bezpośredniej obronie danego obszaru w sektorze 120 stopni. Wykorzystując technologie hit-to-kill Patriot PAC-3 jest pierwszym systemem tego rodzaju wprowadzonym na świecie oraz użytym bojowo do niszczenia celów przy wykorzystaniu energii kinetycznej własnego pocisku.

Patriot we wcześniejszej wersji PAC-1 przeszedł chrzest bojowy podczas operacji Pustynna Burza. Został w jej trakcie użyty 40 razy, osiągając pewną liczbę trafień. Jego skuteczność oceniono na 60 proc. w przypadku ochrony Arabii Saudyjskiej i 40 proc. w przypadku Izraela. Jednak jego rola w tym konflikcie była mocno krytykowana. Nie udało mu się przechwycić pocisku balistycznego typu Scud nad Dhagran, który zabił 28 amerykańskich żołnierzy. Zawiodło wtedy oprogramowanie, a konkretnie nastąpił błąd w pomiarze czasu. Na obronę systemu należy zaznaczyć, że znajdował się on w dyżurze bojowym więcej niż 100 godzin, a według planów miało to być maksimum 8 godzin.

Analiza wniosków płynących z wykorzystania wyrzutni Patriot PAC-1 i PAC-2 podczas konfliktu w Zatoce Perskiej w 1991 roku doprowadziła do wprowadzenia głębokich zmian przy wersji PAC-3. Dodano ulepszenia pozwalające skutecznie walczyć z pociskami manewrującymi oraz taktycznymi pociskami balistycznymi. Nowy system miał być łatwy i szybki w dyslokacji oraz zintegrowany z innymi systemami antybalistycznymi.