Broń dla Ukrainy. Co wysłali sojusznicy?

Systemy przeciwpancerne, które Amerykanie  dostarczyli Ukraińcom to ręczny przeciwpancerny pocisk kierowany FGM-148 Javelin. To broń, która do produkcji seryjnej weszła w 1994 roku, a swój bojowy debiut miała w 2003 roku podczas inwazji. Głowica po odpaleniu uderza w dach wieży, dzięki czemu jest w stanie zniszczyć praktycznie każdy czołg. Zdaniem ekspertów również rosyjski system samoobrony Sztora nie jest w stanie zapobiec uderzeniu. Koszt jednego pocisku to 80 tys. dolarów, a jednostka dowodzenia i odpalania to koszt 125 tys. Zasięg Javelina wynosi do 2500 m, a w najnowszej wersji do 4750 metrów.

System NLAW firmy Saab jest zdolny do zwalczania czołgów o zasięgu 600 metrów. New Generation Light Anti Tank Weapon to jednorazowe wyrzutnie pocisków kierowanych o masie 12,5 kg przeznaczone do zwalczania ciężko opancerzonych wozów. Jest to podstawowy środek przeciwpancerny brytyjskiej piechoty. Wyrzutnia systemu NLAW jest jednorazowa. Procedura przygotowania do strzału jest szybka i prosta, a system naprowadzania zapewnia wysokie prawdopodobieństwo zniszczenia ruchomego celu pierwszym strzałem. Jest to też rodzaj uzbrojenia "wystrzel i zapomnij", co pozwala po odpaleniu operatorowi zmienić stanowisko.

Dostarczony przez Niemcy współczesny bezodrzutowy granatnik przeciwpancerny opracowany na przełomie lat 70 i 80 XX wieku. Posiada dużą przebijalność pancerza wynoszącą od 400 do 900mm, co pozwala skutecznie zwalczać opancerzone wozy bojowe. Jest to broń jednostrzałowa, ale po odpaleniu system celowniczy i mechanizm spustowy wciąż nadają się do użycia. Jest to jedna z najlepszych broni w swoje klasie.

Produkt szwedzkiego Saaba to jednorazowy granatnik, który może być wykorzystywany do zwalczania czołgów, pojazdów opancerzonych, umocnień i siły żywej.

Przenośny, przeciwlotniczy zestaw bliskiego zasięgu, który każdy żołnierz może bez problemu przenieść w dowolne miejsce i z zaskoczenia zaatakować wrogi samolot, helikopter czy dron. Piorun to wersja rozwojowa systemu Grom produkowanego przez zakłady Mesko, należące do Polskiej Grupy Zbrojeniowej. Broń weszła do służby w 2019 roku. Grom to z kolei pochodna rosyjskiej konstrukcji 9K38 Igła. Pociski są przeznaczone do zwalczania śmigłowców, samolotów oraz latających małych celów, takich jak np. bezzałogowe statki powietrzne, które poruszają się na pułapach od 10 m do około 4 km oraz w odległości: od 500 m do ponad 6 km.

Innym bardzo popularnym rodzajem broni jest FIM-92 Stinger - przenośny, ręcznie odpalany i naprowadzany na podczerwień pocisk kierowany ziemia powietrze. Weszły one do służby w 1981 roku i zyskały nieśmiertelną sławę w Afganistanie, gdzie wydanie pomogły mudżahedinom wygrać z radzieckim najeźdźcą stając się postrachem dla samolotów i śmigłowców ZSRR.  Jest to lekka i łatwa w obsłudze broń, która jest pasywnie naprowadzona na podczerwień pociskiem ziemia - powietrze. Może atakować aparaty latający  w odległości do 4800 metrów i lecących na wysokości pomiędzy 180 a 3800 metrów. Piorun ma większy zasięg niż Grom oraz cechuje się większą odpornością na zakłócenia i co najważniejsze... może również skutecznie operować w nocy. Nowy celownik pozwala dwukrotnie zwiększyć możliwość wykrycia celu.

Przenośne systemy przeciwlotnicze Starstreak zostały opracowane w 1997 roku przez firmę Thales Air Defence Limited. Pocisk Starstreak jest transportowany w zamkniętej wyrzutni. Tuba przymocowana jest do optycznego systemu celowniczego wykorzystywanego przez operatora do namierzania celu. Wystrzelone zostają trzy pociski, które lecą do obiektu śledzonego promieniem lasera. Dlatego ważne jest to, by operator miał stałą widoczność celu. Ważnym plusem broni jest to, że nie może się ona zaciąć.  Brytyjskie systemy posiadają jednak wadę. Żeby dokonać jakichkolwiek zniszczeń, rakiety muszą trafić bezpośrednio w cel. Są zbyt małe aby zamontować zapalniki zbliżeniowe. 

Switchblade to nowy system pocisków krążących w postaci bezzałogowych statków powietrznych. Jego większa wersja 600 miała premierę w październiku 2020 roku. Jego masa startowa to 22,7 kilograma, a osiągana prędkość przelotową wynosi 112 km/h, zaś i maksymalna 180 km/h. Są to po prostu zdalnie sterowane pociski, które wlatują w cel i detonują swój ładunek wybuchowy. Są bardzo trudne do wykrycia dla przeciwnika, ze względu na niski sygnał akustyczny, termiczny i wizualny.

Największą sławę w wojnie zdobył turecki dron Bayraktar TB2, który poluje na rosyjskie kolumny czołgów i pojazdów. Stanowi on ważny element działań propagandowych  Bayraktar TB2 porusza się z prędkością 222 km na godzinę na maksymalnej wysokości 6750 metrów. W armii ukraińskiej służył już znacznie wcześniej, ale już po rozpoczęciu wojny zdecydowano się dostarczyć kolejne partie tego uzbrojenia.