Rosja przeprowadziła setki ataków rakietowych i tysiące nalotów od początku wojny

Na terytorium Ukrainy codziennie spadają rosyjskie rakiety. Szczególnie bombardowane są miasta na wschodzie kraju, w obwodzie donieckim i ługańskim. Wciąż ostrzeliwany jest Mariupol, a przede wszystkim zakłady Azovstal, które są ostatnim punktem oporu w tym mieście. W ostatnich dniach nasiliły się ataki rakietowe na Odessę.

Głównym celem tych ataków były obiekty infrastruktury transportowej na południu i wschodzie Ukrainy. Wojska rosyjskie bombardowały także inne obiekty infrastruktury krytycznej.

Jak donosi Hromow, od początku wojny armia rosyjska przeprowadziła 487 ataków rakietowych. Z terytorium Rosji i Białorusi wystrzelono łącznie 788 pocisków manewrujących i balistycznych. Przede wszystkim były to pociski Iskander (213 sztuk), pociski Toczka-U (61) oraz różnego typu pociski manewrujące wystrzeliwane z morza i z powietrza (235).

Istnieją także doniesienia, że rosyjskie wojsko użyło kilkunastu pocisków hipersonicznych Kindżał, rakiet termobarycznych oraz pocisków Oniks.

Do tej pory Rosja przeprowadziła aż 4 917 nalotów na ukraińskie miasta.

Są to lądowe pociski balistyczne krótkiego zasięgu, transportowane na mobilnej platformie samochodowej.

Wykorzystywane są do niszczenia m.in. stanowisk dowodzenia, zgrupowań jednostek, w tym zgrupowań samolotów i śmigłowców na lotniskach oraz wozów bojowych i czołgów. Wykorzystywane są przez Rosję, aby niszczyć również obiekty infrastruktury cywilnej w Ukrainie.

Iskandery napędzane są jednostopniowym silnikiem rakietowym na paliwo stałe. Osiągają prędkość około 2100 m/s, przy minimalnym zasięgu 50 km. Rakieta Iskander typu M może zniszczyć obrany cel oddalony nawet o 500 km.

Wysoka prędkość pozwala na uniknięcie większości działań obrony antyrakietowej. Pocisk porusza się po spłaszczonej trajektorii.

Rakieta ma długość 7,3 m i średnicę 92 cm, jej masa startowa wynosi około 3,8 t. Pociski są bezwładnościowe z naprowadzaniem optycznym w fazie terminalnej. Celność ataku wynosi 30 m.

Iskander może być wyposażony w głowicę kasetową, odłamkowo-burzącą, termobaryczną, penetrującą, a nawet termojądrową i elektromagnetyczną.

Jest to radziecki taktyczny pocisk balistyczny transportowany na pojeździe 9P129. Pociski są produkowane od 1973 roku.

Rakieta w zależności od typu waży do 2 ton. Jej długość to 6,4 m, przy średnicy 65 cm. Napędzana jest przez jednostopniowy silnik rakietowy na paliwo stałe i osiąga prędkość 1800 m/s.

Kierowanie pociskiem jest bezwładnościowe na całym torze lotu. Dokładność uderzenia wynosi 150 m. Zasięg zależny jest od danego typu, przy Scarab A jest to do 70 km, a przy Scarab B to 120 km.

Rakieta może być wyposażona w głowicę odłamkową, kasetową oraz jądrową. Cele oddalone o 70 km niszczy w ciągu 136 sekund.

Jest to rosyjski hiperdźwiękowy pocisk, który przenoszony jest przez samolot MiG-31K lub Tu-22M3.

Wciąż niewiele wiadomo o rosyjskiej rakiecie tego typu. Nie wiadomo także, czy pocisk jest całkowicie nową konstrukcją, czy jest zmodyfikowaną wersją innej, istniejącej już rakiety. W sferze domysłów pozostają również inne parametry i szczegółowa charakterystyka tego pocisku.

Według dostępnych informacji długość rakiety wynosi 7,11 m, przy średnicy 86 cm. Może ważyć do 4,5 tony. Osiąga cele oddalone nawet o 2000 km - prawdopodobnie jest to zasięg całego systemu, wliczając w to promień bojowy samolotu.

Podobno pocisk jest zdolny do wykonywania manewrów na każdym etapie lotu. Może osiągać prędkość do około 3400 m/s. Jednakże istnieją informacje, że maksymalna prędkość, którą może osiągać to nawet 4083 m/s.

Rakieta przeznaczona jest do niszczenia lotniskowców, centrów komunikacyjnych, czy ośrodków dowodzenia. Pocisk według wstępnych ustaleń, naprowadzany jest z wykorzystaniem układu składającego się z platformy nawigacji bezwładnościowej korygowanej danymi odbieranymi z systemu GLONASS (rosyjski GPS) oraz z wykorzystaniem inercyjnego autopilota i systemu automatycznego sterowania.

Może przenosić głowice konwencjonalne i nuklearne. Dokładność ataku wynosi nawet 1 m.

Po raz pierwszy Kindżały zostały użyte w trwającej wojnie w Ukrainie, a konkretnie w marcu 2022 roku podczas ataku na ukraiński magazyn rakiet.

Oniks to przeciwokrętowa i naddźwiękowa rakieta manewrująca, która może być wystrzeliwana z wyrzutni lądowej, pokładu samolotu lub okrętów podwodnych i nawodnych. Może być także wykorzystywana do niszczenia celów lądowych. Produkowane są od 1987 roku.

Długość Oniksa wynosi 8,9 m, przy średnicy 70 cm i waży około 3 tony. Posiada napęd dwustopniowy, pierwszy stopień (booster) to napęd rakietowy na paliwo stałe, drugi stopień to napęd strumieniowy na paliwo ciekłe.

Przy niskim pułapie może osiągnąć cel oddalony o 120 km, zaś przy wysokim jest to już 450 km. Wykorzystuje naprowadzanie radarowe, aktywno-pasywne. W wersji Oniks-M zasięg wynosi już 800 km. Rakieta osiąga prędkość do 1020 m/s, przy maksymalnym pułapie wynoszącym 14 000 m.

Dokładność uderzenia wynosi 1,5 m. Występuje w kilku wariantach, m.in. Oniks-M, P-800 Yahont, P-800 Bolid, czy Bastion-P.

Bomby tego rodzaju generują falę wybuchu o niższej amplitudzie nadciśnienia oraz o znacznie dłuższym czasie trwania niż przy "standardowym" wybuchu. Wytwarzana jest także bardzo wysoka temperatura. Są nazywane także bombami próżniowymi.

Wykorzystuje się je do niszczenia bunkrów i wszelkiego rodzaju budynków.

Rakiety tego typu mogą być wystrzeliwane przez samobieżne systemu artylerii rakietowej TOS-1A. Są to wówczas rakiety niekierowane o średnicy 22 cm, które osiągają cele oddalone o 6 km. Rakiety typu Iskander również mogą być wyposażone w głowicę termobaryczną o masie ładunku 480 kg. Taką głowicę mogą przenosić także rakiety S-8 i S-13.

Mogą być także użyte jako głowice w rakietach KAB-1500S, gdzie ładunek termobaryczny ma masę 1500 kg. Wówczas kula ognia osiąga promień 150 m, a strefa śmiertelna wynosi 500 m średnicy.