Szczepionka mRNA

Nad szczepionkami mRNA pracowano od lat 90-tych XX wieku, ale głównymi wyzwaniami była stabilność mRNA i efektywność jego dostarczania do komórek. Przełom nastąpił w pierwszej dekadzie XXI wieku, gdy technologia nanocząstek lipidowych (lipid nanoparticles, LNP) została opracowana jako sposób na ochronę mRNA i ułatwienie jego dostarczania do komórek.

 

Największym testem dla szczepionek mRNA była pandemia COVID-19, która rozpoczęła się pod koniec 2019 roku. W grudniu 2020 roku, dwie firmy farmaceutyczne, Pfizer-BioNTech i Moderna, otrzymały awaryjne zezwolenia na używanie swoich szczepionek mRNA przeciw COVID-19.

Pfizer-BioNTech opracował szczepionkę BNT162b2, a Moderna - mRNA-1273.

 

Szczepionka mRNA Pfizer-BioNTech wykazała skuteczność na poziomie około 95% w zapobieganiu COVID-19 w badaniach klinicznych z udziałem około 43 tysięcy uczestników.

Szczepionka mRNA Moderny osiągnęła skuteczność około 94,1% w badaniach z udziałem około 30 tysięcy osób.

 

Szczepionki mRNA działają poprzez wprowadzenie do organizmu syntetycznego mRNA kodującego białko charakterystyczne dla danego patogenu, np. białko kolca SARS-CoV-2. 

Komórki ludzkie używają instrukcji z mRNA do produkcji fragmentu tego białka, co inicjuje odpowiedź immunologiczną bez narażania na infekcję.

Szczepionki mRNA wymagają bardzo niskich temperatur przechowywania, co stanowi wyzwanie logistyczne. Pfizer-BioNTech musi być przechowywana w około -70°C, a Moderna w około -20°C. 

W przeciwieństwie do niektórych tradycyjnych szczepionek, szczepionki mRNA nie zawierają żywego wirusa, co oznacza, że nie ma ryzyka wywołania choroby przez szczepionkę.

Badania nad szczepionkami mRNA obejmują potencjalne leczenie innych chorób, w tym raka, chorób autoimmunologicznych i rzadkich zaburzeń genetycznych.