Chmura

Chmura w kontekście meteorologicznym to skupisko kropel wody lub kryształków lodu unoszących się w atmosferze. W zależności od warunków atmosferycznych, chmury przyjmują różne formy i wysokości, co prowadzi do ich różnorodnej klasyfikacji, takiej jak cumulus (chmura kłębiasta), stratus (chmura warstwowa) czy nimbus (chmura deszczowa).

Powstawanie chmur jest wynikiem procesów fizycznych, w tym kondensacji pary wodnej w atmosferze w obecności jąder kondensacji. Chmury odgrywają kluczową rolę w cyklu wodnym, wpływając na opady, temperaturę i dystrybucję energii słonecznej na powierzchni Ziemi.

 

Chmury dostarczają kluczowych informacji o tym, co dzieje się w atmosferze. Rodzaj, kształt, wysokość i ewolucja chmur często dają wskazówki meteorologom na temat przyszłej pogody. Na przykład wysokie, cienkie chmury cirrus składające się z kryształków lodu mogą wskazywać na zbliżający się front atmosferyczny, co często oznacza zmianę pogody w ciągu kolejnych 24 godzin.

Z kolei puszyste, białe chmury cumulus przypominają kawałki waty i zwykle formują się w ciepłe, słoneczne dni wskazują na stabilną pogodę. Jednak kiedy te chmury rosną i stają się większe, mogą prowadzić do burz. Innym ważnym wskaźnikiem jest chmura nimbus, która związana jest z opadami. Dlatego meteorolodzy bacznie obserwują chmury, interpretują ich zachowania i korzystają z tych danych do tworzenia prognoz pogody.

Chmura komputerowa, często nazywana po prostu "chmurą" lub “chmurą obliczeniową”, odnosi się do dostarczania różnych usług przez Internet, takich jak przechowywanie danych, przetwarzanie informacji i aplikacje. Zamiast przechowywać pliki na lokalnym dysku twardym lub w lokalnych serwerach, użytkownicy mogą przechowywać je w "chmurze", która jest zestawem serwerów w data center zarządzanych przez dostawców chmur, takich jak Amazon Web Services, Google Cloud czy Microsoft Azure. Usługi chmurowe pozwalają firmom i jednostkom na skalowanie zasobów w zależności od potrzeb, płacenie tylko za to, czegofaktycznie używają i dostęp do swoich danych i aplikacji z dowolnego miejsca na świecie.

Chmura przyczyniła się do rewolucji w sposobie w jaki ludzie i firmy korzystają z technologii, umożliwiając elastyczność, skalowalność i innowacje w zakresie IT.

Podczas zachodu słońca, gdy jest ono nisko na horyzoncie, promienie przechodzą przez więcej atmosfery. Większa ilość atmosfery rozprasza krótkofalowe promienie niebieskie, pozostawiając długofalowe promienie czerwone, które oświetlają chmury i nadają im czerwoną barwę - dlatego możemy obserwować piękne, kolorowe zachody słońca.

 

Chmury na niebie mogą się formować nie tylko na naszej planecie, ale też obserwujemy je na innych planetach. Na przykład atmosfera Wenus jest gęsta i składa się głównie z dwutlenku węgla z chmurami kwasu siarkowego, dlatego tamtejsze chmury są tak gęste, że powodują stałe zaciemnienie powierzchni planety i tworzą efekt cieplarniany, który podnosi temperaturę powierzchni Wenus do jednej z najwyższych w Układzie Słonecznym. 

Chmury otaczają też Marsa. Najczęściej są cienkie i delikatne, z kryształków lodu. Mars ma również tzw. "chmury sezonowe" z dwutlenku węgla, które formują się podczas zimy w rejonach polarnych.

W atmosferze Jowisza występują chmury złożone z amoniaku, wodnego siarczku i wody. Charakterystyczna cecha Jowisza to olbrzymi wir burzowy, który istnieje od co najmniej 400 lat. Podobnie jak Jowisz, Saturn jest gazowym olbrzymem z chmurami amoniaku w jego górnych warstwach atmosferycznych. Uran i Neptun to lodowe olbrzymy z chmurami złożonymi z metanu. Na Neptunie obserwowano również ciemne plamy, które są ogromnymi burzami w jego atmosferze.

 

W kwestii chmury obliczeniowej, choć jej koncepcja jest teraz powszechna, pierwotne idee przetwarzania w chmurze można było dostrzec już w latach 60. XX wieku. Wówczas komputery były ogromne, drogie i wymagały specjalnych warunków, takich jak chłodzenie. Ze względu na ich koszt i skomplikowaną obsługę nie było praktyczne, aby każdy miał osobisty komputer. Zamiast tego firmy i instytucje zakupiły jeden potężny main frame. Użytkownicy dostawali się do niego za pomocą tzw. dumb terminals, czyli "terminali głupich" – urządzeń, które były praktycznie ekranami z klawiaturą, bez własnej znaczącej mocy przetwarzania czy pamięci. Te terminale przesyłały polecenia do centralnego komputera, a następnie wyświetlały wyniki przetwarzania.